TESBİT
Cumhurbaşkanı, “Anayasa’nın 138. maddesini eze eze kullananlara karşı gereğini neden yapmıyorsunuz?” demiş; iktidarın dışındakileri “yargıya baskı yapmak”la suçlayarak göreve çağırmış!
“Adâlet reformu” üzerine kamuoyunda dile getirilen ve Arınç’ın da seslendirdiği Demirtaş ve Kavala için Anayasa Mahkemesi’nin “hak ihlâli” kararlarına ve haklarında hiçbir mahkeme hükmünün bulunmamasına rağmen yıllardır tutukluluklarının devamının “hukuka aykırı olduğu”nu ifade edenleri “yargıya müdahale” etmekle eleştirmiş.
Yüksek yargı başkanlarıyla HSK üyelerinin büyük bir kısmının “tek kişi”ce atandığı “ucûbe sistem”de başta Yargıtay ve Anayasa Mahkemesi -eski- başkanları olmak üzere yüksek yargı temsilcileriyle Meclis eski başkanlarının ve Adalet eski bakanlarının yakınmasıyla, “Türkiye’de yargıya güvenin sıfırlanıp dibe vurduğu”, “hukuk güvencesi”nin yok olduğu gerçeği ortada. (gazeteler, 22.4.16; 11.5.15; DHA, 22.4.16)
Buna mukabil, on binlerce yargısız infazla sorgusuz, sualsiz haksız ve hukuksuz tutuklulukla hak gasbına uğrayanların tahliyesini istemek, iktidarca “138. maddenin ezilmesi” olarak görülüyor.
Sormak lâzım; Anayasanın 153. maddesindeki “Anayasa Mahkemesinin kararları, yasama, yürütme ve yargı organlarını, idâre makamlarını, gerçek ve tüzel kişileri bağlar” açık hükmüne rağmen bizzat “tâlimat”la yerel mahkemelerin yüksek mahkemenin kararına uymaması, öncelikle “Anayasanın 138. maddesinin ezilmesi” olmuyor mu?
Sahi, yürütmenin yanı sıra yasama ve yargının cumhurbaşkanına bağlanmasıyla, yüksek yargı başkanlarıyla üyelerinin ve Hâkimler ve Savcılar Kurulu’nun büyük bir bölümünün atanmasının “tek kişi”nin uhdesine verilmesi ve Cumhurbaşkanı’nın yargının görev alanındaki bir olayda “gereken tâlimatlandırmayı yaptık!” ifadesi, “Hâkimler görevlerinde bağımsızdırlar; Anayasaya, kanuna ve hukuka uygun olarak vicdani kanaatlerine göre hüküm verirler. Hiçbir organ, makam, merci veya kişi, yargı yetkisinin kullanılmasında mahkemelere ve hâkimlere emir ve tâlimat veremez; genelge gönderemez; tavsiye ve telkinde bulunamaz” esasını getiren “mahkemelerin ve hâkimlerin görevlerinde bağımsızlığını” teminat altına alan 138. maddesini ezmiyor mu?
Bundandır ki daha 2015’te -hâlen Cumhurbaşkanlığı Yüksek İstişâre Kurulu üyesi olan AKP’li Adalet eski Bakanı ve Meclis Başkanı Çiçek, “Anayasanın 138. maddesi ölmüştür” tesbitinde bulunmuştu. (Milliyet, 16.5.15)
Aslında “hâkim teminatı”yla “mahkeme bağımsızlığı”nın berhava edilerek “yer değiştirilen hâkimler”e “tâlimatlar”ın yağdırılmasıyla; mesela Cumhurbaşkanı’nın, istinaf mahkemesi tarafından “beraat kararı” verilerek tahliye edilen eski Korgeneral Metin İyidil’le ilgili kararı alenen tahkirinde olduğu gibi, yargının bağımsızlığının, tarafsızlığının ortadan kaldırılmasıyla söz konusu “138. madde”; yani “hiçbir organ, makam, merci veya kişi, yargı yetkisinin kullanılmasında mahkemelere ve hâkimlere emir ve tâlimat veremeyeceği; genelge gönderemeyeceği; tavsiye ve telkinde bulunamayacağı” esası “çoktan ezilmiş ve ölmüştür.”
Milletin aklıyla alay edilmesin!
SÖZÜN ÖZÜ
“Adliye memurları, hissiyattan ve tesirât-ı hâriciyeden azâde olmalı”
“Hükûmetin (devletin) daireleri içinde en ziyade hürriyetini (bağımsızlığını) muhâfaza etmeye ve tesirât-ı hâriciyeden (adâlet dış etkilerden) bütün bütün azâde (tam bağımsız), en ziyade bîtarafane (tarafsız), hissiyatsız bakmakla mükellef olan elbette mahkemedir (yargıdır.) Adliye memurları (hâkimler, savcılar), hissiyattan ve tesirât-ı hâriciyeden azâde ve serbest olmalı.”
(Tarihçe-i Hayat, 101-2)