Bir gün Ömer bin Hattap (r.a.), Ebubekir Sıddık (r.a.)’ın evinin önünden geçerken bir ağlama sesi duyar. Bakar ki Ebubekir (r.a.) ağlıyor. Ömer bin Hattap; “Ebubekir (r.a.)’in ağlaması benim ağlamamdır, onun üzülmesi benim üzülmemdir” diye, o da ağlıyor ve kapıyı çalıyor. Kapı açıldığında Ömer bin Hatap (r.a.), “Neden ağlıyorsun ya Ebubekir?” der. Hz. Ebubekir, “Bir rüya gördüm, onun için ağlıyorum.” der ve “Resulü (a.s.v), sahabeleri topla, Mescid-i Nebeviye gelsinler rüyamı anlatacağım.” buyurur.
Hz. Ebubekir rüyasında: “Ey Allah’ın Resulü ve ashap, bugün bir rüya gördüm. Rüyamda mahşer kurulu, herkes otuz üç yaşında genç bir şekilde, bir taraftan cehennem kuruluyor bir tarafından cennet süslenmiş. Öyle bir hengame var ki bir taraftan da ay yüzlü, tertemiz insanlar. Yanımdakine sordum, “Bu tertemiz insanlar hangi peygamberlerdir.” diye, o da, “Onlar peygamber değil, onlar Allah’ın Peygamberi Hz. Muhammed’in dostlarıdır.” “Niye ağlıyorlar?” diye sordum. Onlar Hz. Muhammed’in duası kabul oldu diye ağlıyorlar.” dedi. Ve sordum “Hz. Muhammed (s.a.v) nerede?” Bir melek beni götürdü arş-ı âlânın dibine, Allah’ın Resulünü hiç böyle görmemiştim. Sağ eli o kadar büyümüştü ki arş-ı âlâyı kapatıyor, sol eliyle de yedi cehennemi kapatmış; “Ya Rabbim, ümmetimi bağışla, ümmetimde âlimler var, hafızlar var, zahitler var, evliyalar var.” buyurdu.
Allah (c.c.): “Ya Habibim, senin ümmetinde faizciler, kumarcılar, zalimler de var” buyurdu.
Hz. Muhammed (s.a.v), “Rabbim, senin de affın var, Sen Gafurur Rahimsin ya Rabbim.”
Allah (c.c): “Ya Habibim, affetim, seni, ümmetini affetim.” buyurdu. Ve Hz. Muhammed (s.a.v) secdeye kapandı, ağlamaya başladı. Ve ben de secde ederek, ağlamaya başladım ve bir ses geldi. Ömer bin Hattap beni uyandırdı ve o sırada Sahabeler, “Seher vaktinde uyananları mı Allah affetti, oruç tutanları mı affetti, fakir fukaraya yardım edenleri mi af etti, cömertleri mi af etti?”
Böyle hepsi kendi fikrince böyle amel düşündü, o anda bir ses daha geldi ki: “Allah hepsini, hepsini, hepsini affetti.”
Bütün sahabeler secdeye vararak ağlamaya başladı ve hep beraber elhamdülillah, elhamdülillah, elhamdülillah diye tekbir getirdiler.
Demek, nasıl bir Peygamberin ümmetiyiz diye düşünüp, gece gündüz şükretmeli ve O (a.s.v.)’na layık bir ümmet olmaya gayret etmeliyiz. Allah’ım sen duaları kabul edensin, bizi, Peygamberimize layık ümmet eyle. Amin.