Hayata bütün hızıyla akarken kahvemi alıp bi köşede yazıma başlayayım. Klişe olacak, ama İstanbul anlatılmaz, yaşanır. Bu şehirde her gün her  saat her an  bitmeyen hareketlilik var. İnsan kendini bu hareketliliğin içinde buluyor. Trafik, yollar, taşıtlar, insanlar... Monotonluktan sıkılan bakışlarımızı gökyüzüne çeviriyoruz. Uçaklar iniyor bir bir... kimbilir saatte kaç uçak İstanbul semalarında uçuyor? Sonra bir martı gözümüze çarpıyor. Kanat çırpıyor gökyüzüne; hürce, ihtişamla ve asil... Martıyı hayretle seyrediyorum. Allah-u Ekber! Sanatı karşısında akılların hayrete düştüğü, kudretiyle en üstün âlimleri bile âciz bırakan Allah Teâlâ’yı tesbîh ederim.

Boğazda denize bakıyoruz, masmavi sular, “Yâ Celîl, yâ Celîl, yâ Azîz, yâ Cebbâr” diyerek dalgalanıyor. Gemiler süzülüyor aheste. Bakıp bakıp dalıyoruz Allah’ın hikmetine.

Peygamber Efendimiz’in (asm)  “Kostantiniyye elbette fetholunacaktır. Onu fetheden kumandan ne güzel kumandan, onu fetheden asker ne güzel askerdir.”  hadisi şerîfine konu olan şehir nasıl iyi gelmez insana! Eyüp Sultan Hazretleri, Boğaz havası, Kızkulesi, Çamlıca tepesi... İstanbul içinde nasıl Kızkulesi biricikse bizlerde biriciğiz bu hayatta. Ya Ferd ismi kulağıma yankılanıyor lâtifce. Hakikatler aklıma geliyor; “Benim Hâlıkım bu dünyayı bana hane yapmış, güneş benim bir lambamdır, yıldızlar benim elektriklerimdir, yeryüzü çiçekli miçekli halılarla serilmiş benim bir beşiğimdir’ der Allah’a şükreder. (Sözler 115). 

Elhamdulillah kâinat zerreleri adedince.

“Madem her yer misafirhanedir; eğer Misafirhane Sahibi’nin rahmeti yâr ise, herkes yârdır, her yer yarar.” söyleyen Bediüzzaman’a kulak verelim. Ebedî ve sermedî olan bir cemâlin seyirci müştâkı ve âyinedar âşıkı, elbette bâkî kalıp, ebede gidecektir. İşte Kur’ân şâkirdlerinin âkıbetleri böyledir. Cenâb-ı Hak, bizleri onlardan eylesin, Âmin. (On Birinci Söz/ Sözler)

Selâm ve duâ ile.