Bugün Türkiye’de böyle bir medya var mı?

Cevap TBMM Başkanı Şentop’tan:

“İfade hürriyeti, demokrasi, basın hürriyeti bakımından bundan 10 yıl öncesine göre daha iyi durumda olduğumuzu söyleyemeyiz.”

Bu, bir ikrar. Demek ki iktidar canibi de bu alandaki sorunların farkında ve pembe söylemlerle gerçekleri gizleme tavrını bırakmış.

Gerçi Sarayın söylemleri aksi yönde.

Basın özgürlüğü noktasındaki eleştiriler reddedilip güllük gülistanlık tablolar çiziliyor.

Oysa medyada yaşananlar ve bunları bir ölçüde kayda alan raporlar  tersini söylüyor: 

Ardı arkası gelmeyen soruşturma ve davalar; manşet, yazı ve tweet’ler üzerinden yayın politikası sorgulamaları ve suçlamalar; her konuda otosansürü yaygınlaştıran baskılar...

Neredeyse bütün eleştirilerin “terör propagandası” yaftası vurularak cezaî yaptırımlara konu olacak adlî vak’alar haline getirilmesi.

Çok seslilikten söz edilirken, basının tümünü “yerli ve millî kalıbı”na girmeye, Saray icraatının propagandasını yapmaya zorlayan tazyikler ve uymayanlara farklı muameleler...

28 Şubat’ta askerlerin yaptığı akreditasyon ayrımcılığının “sivil” kurumlar eliyle sürdürülmesi; sürekli olanlar dahil basın kartlarının aylardır yenilenmemesi; gri pasaport başvurularının keyfî gerekçelerle reddedilmesi...

Yeni Asya’ya yapılan keyfî uygulama, son olarak CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu’nun grup konuşmasında da gündem oldu.

(Cumhurbaşkanlığı İletişim Başkanı Fahrettin Altun’un, aylardır basın kartları yenilenmeyen Yeni Asya mensuplarına da 10 Ocak kutlama sms’leri göndermesi, böyle bir tabloda hayli ilginç bir ironi oluşturuyor. Ve CİB’in açıklamasına ayrıca cevap vereceğiz.)

Açık veya örtülü, doğrudan veya dolaylı olarak uygulanan ekonomik ambargolar...

İktidar medyasının “üvey evlât” muamelesi görenlerini dahi sahneden çekilmek mecburiyetinde bırakan ciddî ve ağır kriz ortamı...

Evet, Şentop haklı: “Demokrasi, basın ve ifade hürriyetinin alanının genişlemesi için gerekli adımları atmak mecburiyetindeyiz!”

Daha fazla gecikmeden, bir an önce...