Risale-i Nur, ahirzamandaki iman hizmetini, iç içe geçmiş manevî rabıtalarla Asr-ı Saadete bağlayan bir manevî köprü. Bu rabıtalardan biri de, Peygamberimizin (asm) üç yüzden fazla mucizesinin nakledildiği On Dokuzuncu Mektup: Mucizat-ı Ahmediye Risalesi.
Böyle bir kitabın, kaynak eserlere bakılıp atıf yapmadan yazılması mümkün değil. Ama yazılıyor. Üstelik sahih ve muteber hadis ve siyer kitaplarındaki kayıtlara 800’e yakın atıfta bulunularak. Ve bunların tamamı hafızadan. Üstad bunu kendi ifadeleriyle şöyle anlatıyor:
“Yanımda kütüb-ü hadisiye ve siyer kitapları yoktur. Bununla beraber ‘Tevekkeltü alellah’ diyerek başladım. Öyle bir muvaffakiyet oldu ki, Eski Said’in kuvve-i hafızasından ziyade hafızam yardım etti. (...) Ekser Buharî, Müslim, Beyhakî, Tirmizî, Şifa-i Şerif, Ebu Nuaym, Taberî gibi kitaplardan naklediliyor. Halbuki bu nakilde hata olsa—hadis olduğu için—günah olması lâzım geldiğinden, kalbim titriyordu. Fakat anlaşıldı ki, inayet var ve şu risaleye ihtiyaç var. İnşaallah sahih bir surette yazılmıştır.”
Kaynaklara bakılmadan nakledilen rivayetlerdeki yüzlerce ismin hatasız şekilde yazılması harikulâdeliğe ayrı bir boyut kazandırıyor.
Bunların yanında Peygamberimizi (asm) haber veren Tevrat ve İncil âyetlerinden nakiller de yine hafızadan doğru olarak aktarılıyor.
Ve böyle bir eserin, kütüphaneli bir ofiste, bilgisayar başında değil de, dağda bayırda, hattâ bazı bölümlerinin yağmur altında ve toplam 12 saat zarfında yazılması, daha doğrusu yazdırılması da harika bir hal değil mi?
Evet, maddî sebeplerle izahı imkânsız bir halle karşı karşıyayız. O zaman ister istemez Sabri Efendinin dile getirdiği şu hususu nazara almamız gerekiyor: Bu ölümsüz eser yaz(dır)ılırken, müellifi, manen ve ruhen Peygamber Efendimizle (asm) beraberdi. Onun manevî müzahereti ile bu eser vücut buldu.
Esasen, Risale-i Nur’un tamamı için de aynı şey geçerli. Nitekim Hz. Ali’nin (ra) Celcelûtiye’si, Mevlâna’nın Mesnevî’si, Abdülkadir Geylânî’nin Fütuhu’l-Gayb’ı için “Zat-ı Pâk-i Risaletin ilham ve telkinatıdır” denilen “Ahmed Feyzi ve arkadaşları” imzalı bir mektupta Risale-i Nur’la ilgili olarak, Peygamberimizin (asm) “ondaki hisse, alâka ve tasarruf-u kudsîsinin evliyaullahın eserlerinden ziyade olduğuna” vurgu yapılması bu manayı ifade ediyor.
Risale-i Nur’u bir de bu gözle okuyalım.