İnsan ve tabiat sevgisi mi? Ego veya aile mi? İlim öğrenme aşkı mı? Allah rızasını kazanmak mı? İman ve Kur’ân hakikatlerini muhtaç gönüllere ulaştırmak mı? Menfaat ve para.. makam ve bencillik..siyaset.. nefsanî istekler mi? Hiçbiri mi, hepsinden birazcık mı? Soruların cevabını kendi iç dünyamızda vicdanımıza söylememiz kâfi... 

Dışımız kadar, içimize de önem vermemiz gerektiği söyleriz, ama çoğu zaman bunu unuturuz. İç dünyamız, ruhumuza açılan bir penceredir. Ruhumuzu ihmal ettiğimiz takdirde; her türlü maddî tatminler, geçici teskinler sağlayan ilâçlardan farklı değil. En son ne zaman insan olmanın güzelliğini hissederek bir ‘ruh bakımı’ yaptırdık?

MERKEZDE İNSAN!

Allah yaratılış mayasına muhabbeti kattı, sevdiği için insanı yarattı. Kendisi sevdiği gibi; insanların da kendisini ve birbirini  sevmesini diledi.

Ve kâinatı yarattı Yüce Yaratan. Binlerce galaksi milyonlarca yıldız.. 

Muhteşem bir sergi ve güzelliklere meftun seyirciler..

Ve merkezinde hayat.. Ve hayatın merkezinde rızk.. Ve rızkın merkezinde şükür..

Ve şükrün merkezinde namaz.. Ve namazın merkezinde insan.. 

Hazreti İnsan.. veya insanlığını unutan hayatı yemek, içmek ve neslini devam ettirmekten ibaret sanan hayvan-ı natık! 

Sisifos işkencesinde bir şaşkın. Kısır döngü içinde; hep bir şeyler için uğraşan, ancak sonunu getirmeyi başaramayıp en başa dönen zavallı.

YAŞAMAK SANATI..

Halbuki; hayatı bir köle gibi değil; Rahman’ın aziz bir misafiri olarak ve bir sanat icra eder gibi ümit ve şükürle yaşamak ne hoş! İnsanca, kardeşçe.. Birbirini ötekileştirmeden.. Sevgi ve barış içinde..

Hz. Peygamber (asm) Veda Hutbesi’nde çağlar ötesine ders veriyor: 

“Ey İnsanlar, sözümü iyi dinleyin. Rabbiniz birdir. Babanız da birdir. Hepiniz Âdem’in çocuklarısınız; Âdem ise topraktandır. Arabın Arap olmayana, Arap olmayanın da Arap üzerine üstünlüğü olmadığı gibi; kırmızı tenlinin siyah üzerine, siyahın da kırmızı tenli üzerinde bir üstünlüğü yoktur. Üstünlük ancak takvadadır.” 

“RUHUMUZ GERİDE KALDI!”

Hayat akıp gidiyor. Günümüzde zamanın akışı daha da hızlandı sanki.. Aşırı hız ve haz tutkusu had safhada.. Bu kadar hızla koşuştururken hayatı ve insanlığımızı ıskalıyoruz çoğu zaman. ‘Yağız atlı süvari ne kadar koşturursa koştursun; bu yolun kıvrımlarının sonu ölüme çıkıyor.’ Aborjinlerin söylediği gibi ‘Biraz yavaşlayalım; o kadar hızlı gittik ki, ruhumuz geride kaldı.”

Denizlerimiz, havamız, çevremiz gibi kelimelerimiz de kirlendi. Kâinatın yaratılış iksiri olan aşk kelimesi de kirlendi. Kirlenen kelimeler şiire küstü. Halbuki bir zamanlar hayatın her alanında nezaket, incelik, zarafet, şiir, zengin-fakir olduğuna bakılmaksızın insana değer verme varmış.

ÂH MİNE’L AŞK… 

Aşk, Allah Teâlâ’nın “Ben gizli bir hazineydim. Bilinmeyi/sevilmeyi istedim. Onun için kâinatı yarattım” buyurduğu noktada başlamış. 

Sinan Paşa Tazarrûnâme’sinde: “Aşk, efsane ve efsun değildir. Aşk san’at-ı her dû’n değildir. Her aşk dâvâsı eden âşık olmaz; her muhabbetten dem uran sadık olmaz. İlâhî herkes merd-i aşk olmaz ve değme kalbde derd-i aşk bulunmaz. Aşk bir kimyadır, onun madeni can olur; aşk bir gevherdir, onun mekânı kân olur. Aşk bir zevktir, onun da şeydaları var; aşk bir hurû’ştur, onun da deryaları var” demiş. 

Aşk olmadan kalem dahi oynamazmış. ‘Aşk olmadan meşk olmaz’mış.

*** 

Son sözü Koca Yunus aşkla söylesin:

”Gelin tanış olalım / İşi kolay kılalım / Sevelim sevilelim / Dünya kimseye kalmaz.”