Risale-i Nur’un Şualar adlı eserinde Üstad Bediüzzaman Said Nursî, Re’fet, Mehmed Feyzi ve Sabri Ağabeylere hitaben şöyle der: “Ben şiddetli bir işaret ve manevî bir ihtarla sizin üçünüzden Risale-i Nur’un hatırı ve bu bayramın hürmeti ve eski hukukumuzun hakkı için çok rica ederim ki, dehşetli yeni bir yaramızın tedavisine çalışınız.”1

Bu ifadeler, kardeşler arasındaki bir kırgınlığın ne kadar büyük bir zarar doğurabileceğini göstermektedir. Üstad, düşmanların iki plânından bahseder: “Biri beni ihanetlerle çürütmek; ikincisi, mabeynimize bir soğukluk vermektir.”2

Bu planlar arasında özellikle Nur talebelerinin arasına nifak sokmak, zındıka komitesinin en etkili silahıdır. Çünkü bu hizmet şahıs değil, şahs-ı manevî üzerine bina edilmiştir.

“Hüsrev’in bin kusuru olsa ben onun aleyhinde bulunmaktan korkarım. Çünkü şimdi onun aleyhinde bulunmak, doğrudan doğruya Risale-i Nur aleyhinde ve benim aleyhimde ve bizi perişan edenlerin lehinde bir azîm hıyanettir.”3

Üstad’ın bu ikazı, bizlere hangi şartta olursa olsun kardeşlerimiz hakkında hüsnüzan beslememiz gerektiğini anlatıyor. Küçük bir kırgınlık bile, büyük tahribatlara yol açabilir.

Bugün de Nur talebeleri arasında bazen fikir ayrılıkları, yaklaşım farklılıkları yaşanabiliyor. Fakat unutulmamalıdır ki bu hizmet, “ben” değil “biz” davasıdır. En küçük bir ayrışma bile, zındıka komitelerinin işine yarar. Üstadımızın şu ifadesi kulağımızda çınlamalıdır:

“Beni bu bayramımda ağlatmayınız, çabuk kalben tam barışınız.”4

Nur hizmetinde samimi kardeşlik, davanın ruhudur. Kardeşler arasındaki uhuvvet, bu asırda imanı kurtarmaya vesile olan Risale-i Nur’un en güçlü zırhıdır.

Dipnotlar:

1- Şualar s. 543.

2- Age.

3- Age.

4. Şualar s. 543.