İnsanlar mutlu muydu? Ya da onun mutsuzluğunu görebiliyorlar mıydı? Kalbine sordu mutsuz muydu? Hayır, ama çok yorgundu.

İlerledi sessiz adımlarla. Adımları ses çıkarmaktan korkuyordu; sanki ses çıkarırsa bebeği uykudan uyandıracak ya da güvercinleri kaçıracaktı. Elleri bir an saçlarına gitti. Artık yok olan saçlarına. Yorgun bedeninden ilk dökülen saçlarıydı. Sonra aklına arkadşının okuduğu bir satırlar geldi; “Mülk umumen O’nundur. Sen, hem O’nun mülküsün, hem memlûküsün, hem mülkünde çalışıyorsun. Şu kelime, şöyle şifalı bir müjde veriyor ve diyor: 

“Ey insan! Sen kendini, kendine mâlik sayma. Çünkü sen kendini idare edemezsin. O yük ağırdır; kendi başına muhafaza edemezsin, belâlardan sakınıp levazımatını yerine getiremezsin. Öyleyse, beyhude ıztıraba düşüp azap çekme. Mülk başkasınındır. O Mâlik hem Kadîrdir, hem Rahîmdir. Kudretine istinad et; rahmetini itham etme. Kederi bırak, keyfini çek. Zahmeti at, safâyı bul.” 1

Saçları onun değildi ki, sadece bir emanetti ve geri alınmıştı. Çok düşündüğü zaman daha çok sıkılıyordu ama bu satırlar aklına gelince rahatlıyordu. 

Pastaneye gitti sonra. En sevdiği pastadan aldı. Onu tanıyan garsonlar hediye olarak da çok sevdiği kahveden yapmıştı. Arka masada oturan iki gencin konuşmaları duyuluyordu ve intihar eden çok meşhur birisinden bahsediyorlardı. Parası varmış, mutlu görünüyormuş, meşhurmuş… Ama emanetine sahip çıkamamış. Aklına hastahaneler geldi. acı çeken ama mutlu ama inançlı birçok kişi yaşamak ve iyi şeyler yapabilmek için çabalıyordu. Gece kaç kişinin ağladığına şahit olmuştu.

Vücudumuz bize emanetti. Mülk sahibi Allah’dı ve eğer insan inanırsa mutlu olurdu. O zaman acıları ne kadar dayanılmaz olsa da iyileşeceğine tüm kalbi ile inanırdı.

Pastahaneden ayrılırken gençlerin masasına uğrayarak; “Allah’a inanırsanız o zaman mutlulukta gelecektir” dedi ve gitti. Gençler ona hayran hayran bakarken birisi bu sözü çoktan tweet olarak paylaşmıştı bile.

Dipnotlar: 1-Mektubat