Bu vesileyle Saray’da bir merasim tertip edilir. Bu merasime diğer âlimlerle birlikte, zamanın en büyük âlimi Bediüzzaman Said Nursî Hazretleri de dâvet edilir. 

Bediüzzaman, bu dâvete protokol icabı tesbit edilen kıyafetle değil, ayağında çizmesi, belinde kuşağı ve hançeri, başında da ucunu omuzlarına kadar sarkıttığı sarığı olarak, kendisine has mahalli kıyafetiyle katılmak istedi. Fakat protokoldeki vazifeliler, kendisine hiç olmazsa bu tören müddetince diğer âlimler gibi cübbe giymesini rica ettiler. Bu ısrarlar üzerine Bediüzzaman, bir cübbe giyerek Saray’a öyle gitti. Bu merasimin ismi “Saçak Öpme Merasimi” idi. Yani, Şeyhülislâm, âlimler, bakanlar, yüksek rütbeli komutanlar ve üst seviyedeki memurlar “saçak” öpeceklerdi. Padişahın oturduğu tahtın yan tarafından saçak olarak ipekten yapılmış bir kumaş sarkıtılmıştı. Saçak öpme merasimi başladığında, kimi bu saçağı, kimi padişahın eteğini öpüyor, kimi de baş eğip gerisin geri çekiliyordu. Sıra Bediüzzaman’a gelmişti. Bediüzzaman bulunduğu yerden dik ve vakur adımlarla yürüyerek Padişahın önüne kadar geldi. Eli göğsünde “Esselâmü aleyküm” diyerek selâm verdi ve Sultan Reşad’ın önünden geçerek gitti. 

Padişah şaşırmıştı. Bu eşi benzeri görülmemiş bir şeydi. Yanındaki müşavir paşaya hayretle sordu: “Kim bu adam paşa, beni mahalle muhtarı mı sandı, niçin böyle selâm etti?” Paşa, elleri önünde bağlı bir halde: “Efendim, bu zatın lâkabı Bediüzzaman, ismi Said’dir. Çok yüksek bir ilmi vardır. Çok da izzetlidir. Feleğe bile baş eğmeyen biridir!”

Sultan Reşad kısa bir süre düşündü. Durumu kavramıştı. Zaten âlimlere büyük saygısı ve sevgisi olan bir şahsiyetti. Böyle bir âlim ise onun daha çok dikkatini çekmiş ve takdirini kazanmıştı! 

Herkesin duyabileceği yüksek bir sesle: “Ben şimdiye kadar ilmin izzetini koruyan pek az insan gördüm ve tanıdım. Gerçek âlim, işte böyle olmalıdır” diyerek yüksek taktirlerini ifade etmiştir! 

Bu hadiseden sonra Bediüzzaman ile Sultan Reşad samimî iki dost oldular ve birçok fikri beraber paylaştılar. Hattâ Sultan, Rumeli’ye yapacağı resmî gezisine, Şark vilâyetlerini temsilen Bediüzzaman’ı da dahil etmiştir. 

MEDRESETÜ’Z ZEHRA PROJESİ

Sultan Reşad, Rumeli seyahati sırasında Kosova’da plânlanan bir medresenin temelini atmıştı. Fakat, bir müddet sonra Balkan Savaşları çıkar (1912) ve Kosova işgal edilir. Dolayısıyla, temeli atılan medrese de geri kalır. Bunun üzerine Bediüzzaman Hazretleri, Şark vilâyetlerinin birinde tasarladığı ve daha önce Sultan 2. Abdülhamid’e takdim ettiği “Medresetü’z Zehra” projesini ileri sürerek, Kosova Medresesi için tahsis olunan 19 bin altun liranın, kendi medresesine tahsis edilmesini  kabul ettirir. Fakat Birinci Dünya Harbi’nin çıkmasıyla (1914), bu proje geri kalır.