San­ki ke­fe­ni­ne bü­rün­müş de, â­lem-i be­ka­ya gi­de­ce­ği gü­nü bek­ler gi­biy­di. Her şey­de bir hü­zün, her­kes­te bir ü­zün­tü var­dı. Ya­şa­mak­tan bık­mış gi­biy­di ki­mi­le­ri. Za­li­min zul­mü­ne uğ­ra­yan­lar, e­vin­den yur­dun­dan ay­rıl­mak zo­run­da ka­lan­lar, mül­te­cî o­lan­lar… Ki­mi­le­ri mut­luy­ken, ki­mi­le­ri de böy­le mut­suz­du. A­ma her şe­ye rağ­men şük­rü bı­rak­mı­yor­du dil­le­ri. Her zul­me, her iş­ken­ce­ye kar­şı on­la­rı a­yak­ta tu­tan, on­la­rı bir a­ra­ya ge­ti­ren tek bir ke­li­me ve tek bir dâ­vâ var­dı. O ke­li­me Lâ­i­lâ­he­il­lah, o dâ­vâ i­se İ’lây-ı Ke­li­me­tul­lah i­di. Çün­kü on­lar, Hz. Mu­ham­med’in (asm) üm­me­tiy­di.
O, öy­le bir Pey­gam­ber­di ki; her zor­lu­ğa kar­şı mer­ha­me­ti, her zul­me şef­ka­ti­ni gös­ter­miş­ti. Tek der­di, Al­lah’ın (cc) var­lı­ğı­nı ve bir­li­ği­ni her­ke­se an­lat­mak­tı. Her za­man i­yi­li­ği em­re­dip, kö­tü­lük­ten men et­ti. Ta­if’te taş­lan­dı­ğı za­man, taş­la­yan­la­rı he­lâk et­mek i­çin ya­nı­na ge­len Hz. Ceb­ra­il’e (as), “Bil­mi­yor­lar... Bil­se­ler­di böy­le yap­maz­lar­dı” di­yen bir Pey­gam­ber (asm). Her­ke­se şef­kat ve mer­ha­met i­le yak­la­şan bir Pey­gam­ber (asm)…
İş­te biz, böy­le bir Pey­gam­ber’in (asm) üm­me­ti­yiz. O­nun dâ­vâ­sı­nı dâ­vâ, yo­lu­nu yol e­di­nen, o­nun nâm-ı ce­lî­li­ni gü­ne­şin do­ğup bat­tı­ğı her ye­re gö­tü­re­bil­me­yi a­maç e­di­nen, â­lem­le­re rah­met o­la­rak gön­de­ri­len Sev­gi­li Pey­gam­be­ri­miz Hz. Mu­ham­med Mus­ta­fa’nın (asm) üm­me­ti­yiz. Biz ki, o sev­gi­li­yi gör­me­den i­man e­den kar­deş­le­ri­yiz. Keş­ke gör­sey­dik de bay­ram et­sey­di göz­le­ri­miz. I­sın­say­dı, don­ma­ya yüz tut­muş i­lik­le­ri­miz.
Biz se­ni gö­re­me­dik Yâ Re­su­lal­lah! Se­ni, se­ni an­la­tan dil­ler­den din­le­dik, se­nin i­çin a­kan göz­yaş­la­rın­dan öğ­ren­dik se­ni sev­me­yi, kır­mı­zı gül­le­ri kok­la­dık se­nin ko­ku­nu a­la­bil­mek i­çin... Biz se­ni çok sev­dik Yâ Re­su­lal­lah (asm). Gör­me­dik, a­ma çok sev­dik. Bir gün ge­le­cek­sin di­ye bek­le­dik rü­ya­la­rı­mız­da. Gel­di­ğin de ol­du, a­ma ay­rı­lı­ğın hep yak­tı yü­re­ği­mi­zi. Da­ya­na­maz ol­du ar­tık yü­rek. Vus­lat­tan ha­ber ver Yâ Re­su­lal­lah (asm)!
Her şey so­ğuk bu gün­de, her şey ür­per­ti­ci... Bir sen var­sın bi­zi ı­sı­tan ve bir tek sen var­sın bu so­ğuk gün­de yü­rek­le­ri ya­kan. Çün­kü sen­sin Yâ Re­su­lal­lah (asm), kâ­i­na­tın zey­ne­bi, â­lem­le­rin göz­be­be­ği. Na­at­lar ya­zıl­dı se­nin i­çin. Ka­si­de­ler, i­lâ­hî­ler ve mev­lid­ler. Biz se­ni çok sev­dik Yâ Re­su­lal­lah (asm)! Ar­ka­daş­la­rın o­lan ve “Her bi­ri bi­rer yıl­dız gi­bi­dir” di­ye bu­yur­du­ğun Sa­ha­be­ler gi­bi se­ve­me­dik, a­ma biz de çok göz­ya­şı dök­tük se­nin i­çin. Mer­hum va­li­de­nin kab­rin­de “An­ne!” di­ye­rek ağ­la­dı­ğın­da, biz de se­nin­le ağ­la­dık Yâ Re­su­lal­lah (asm)! Se­nin ye­ri­ne de an­ne de­dik, an­ne­mi­ze…
Ey dün­ya­ya gel­di­ğin­de Kis­ra’nın sa­ra­yı­nı yer­le bir e­den â­yi­ne-i Ceb­bâr! Ey ce­ha­let eh­li­ni, cen­net eh­li­ne çe­vi­ren Hâ­dî! Kup­ku­ru çöl­le­ri, cen­net­le­re çe­vi­ren Nur! Ey Şâ­fi’! Muh­ta­cız şe­fa­a­ti­ne. Muh­ta­cız sev­gi­ne…
Te­vel­lü­dü­nün se­ne-i dev­ri­ye­sin­de bek­li­yo­ruz se­ni e­fen­dim. İn­di­ril­di ha­tim­ler, o­kun­du Ya­sin­ler, çe­kil­di ­li­ne ve As­ha­bı­na sa­lâ­tü se­lâm­lar… Hiç ol­maz­sa te­vel­lü­dü­nün se­ne-yi dev­ri­ye­sin­de gel, ey gön­lü­mün, yü­re­ği­min, kâ­i­na­tın zey­ne­bi… Gül­ler­le do­nat­tık her ye­ri, gül ko­kun­la gel ey ru­hu­mun zey­ne­bi…
Gel ey Sul­ta­nım, za­ma­nı­dır. Yo­lu­nu bek­le­yen göz­ler var­dır. “Gel, ey Mu­ham­med (asm), ba­har­dır... Du­dak­lar ar­dın­da sak­lı â­min­le­ri­miz var­dır... Hac­dan dö­ner gi­bi gel; Mi’râc’dan i­ner gi­bi gel; bek­li­yo­ruz yıl­lar­dır!”
Bütün İs­lâm â­le­mi­nin Mev­lid Kan­di­li­ni teb­rik e­der, ha­yır­la­ra ve­si­le ol­ma­sı­nı, zul­mün kal­kıp ba­rı­şın ve e­sen­li­ğin yer­yü­zü­ne hâ­kim ol­ma­sı­nı Ce­nab-ı Al­lah’tan (cc) ni­yaz e­de­rim.