Şöyle bir zihin yoklaması yapalım. Dikkatli okuyucular hatırlayacaklardır, en son yazımız da; “Derdimizi Marko Paşa’ya değil, Allah’a anlatmalıyız” demiştik. Şimdi de diyoruz ki, önce Allah’a sonra Yeni Asya’da siz saygıdeğer okuyucularımıza anlatacağız. Birileri bizi anlamasa da...

Bu bir seneye yakın zaman diliminde belediye seçimleri gündemin baş sırasındaydı. Bir çok büyük şehri kaybeden AKP, İstanbul seçimlerinde 14 bin farkla kaybı içine sindiremediğinden, acube gerekçelerle YSK’yı da yanına alarak seçim tekrarına gitti. Milletten 806 bin gibi farkla tokat yiyince, parti eritme ve kendi içinden yeni partilerin çıkmasına/çıkacağına sebep oldu. 

Dış politika, Suriye’de, (ki başından beri söylediğimiz) İdlib, Kobani, Menbiç, sınır ötesi harekât vs. derken, tam bir çıkmaza girildiğini artık millet de görüp, savaştan medet arayanlara oy tahvil edemeyeceklerini göstermiş oldular. Tabiî ABD’nin haddi aşan tehditleri, dünya kamuoyundan gelen tepkiler, iç siyasette sun’î bir kenetlenme görülse de hızla değişen gündemlerle günü kurtarma ve küçük hesaplar içinde eriyip gitti. 

DERDİMİ KİMLERE DESEM

Geçen zaman zarfında şöyle notlarımıza bir baktık, gördük ki; onlarca yazı, anlık değişen gündemlerle çöpe gitmiş. Zira siyaset o kadar çirkinleşti, o kadar adîleşti ki, yazmaya değer gördüğünüz bir yazı, bir kaç saat içinde yeni bir çirkin gündemle haber borsasında değer kaybediyor. Yazacağınız yeni mevzu da mukadder geri dönüşüm kutusuna...

Bütün bu dezenformasyonlara alışıyorsunuz da, milletin dostunu ve düşmanını çabuk değiştiren bu siyasete prim vermesini, birbirini nakzeden anlık icraatlara “ümmetin lideri, ne yapsa doğrudur” ilkesizliğini, kalite kaybını tahammülden aciz kalıyorsunuz. 

Son on, son beş ve son iki senede yaşadığımız erozyonlar belki 50-60 senede yaşanmamıştır. 

Evet, dünya konjonktürü ile teknoloji son sür’at ilerliyor, refah seviyemiz yükseliyor, evimize giren eşya ve yiyeceklerimiz dünya açlığına rağmen artıyor olabiliyor. Ancak 1400 sene evvel muhkem emirler yerinde ve kıyamete kadar baki kalacak. Bedir’de, İstanbul’un fethi, Çanakkale ve İstiklâl Harbi’nde sıfır noktasına yakın imkânsızlıklarda aynı insan, aynı inanç dünyalara meydan okurken, cihad ederken bırakın candan geçmeyi, bugün mide ve refah harbinde makam, mansıb ve korku tünelinde ruhumuzu öldürdük. 

Önümüze konulanı yemekten etrafımızı görmez, hatta şüphe iras eden sorularımızı da unuttuk. 17 senede olmayan seçim hilelerini muhalefet kazanınca aklımıza dayattılar. Ne muhakeme, ne sorgulama, ne de tahkik hasselerimiz..

- Bunlar var ya! Zaten böyle idiler. 

- Eveet öyleydiler.

- Bu Avrupa var ya! Zaten bizi istemezler.

- Eveet istemezler.

- Bunlar Hıristiyan kulübü.

- Eveet aynen...

-Türk’ün Türk’ten başka dostu yoktur.

- Eveet, yoktur.

- Dünya beşten büyük. Tek devlet, tek millet, tek bayrak, tek vatan.

- Eveet, tek..

- Trump Erdoğan’a dostum dedi.

- Trump eyi adam.

- Trump hakaret etti.

- ABD zaten düşman.

- M. Kemal dindardı.

- Evet ya, o İnönü var ya! Bütün işler onun ve CeHaPe’nin..

Kısaca demokrasimiz güdük. İnsanımız ağır yaralı. Muhalefet iktidarın güdümünde, zaman zaman konsolide... Derin mahfillerden servis edilen fitneler şeytana pabucu ters giydirecek cinsten. Önüne bakan insanımız sorgulamadan aciz, sadece üflenenlerle sekir halinde. “Acaba, gerçekten, yahu başka bir ihtimal yok mu?” gibi sorular lisana inmiyor. Hayat güvencesi, demokrasi, insan hakları, din ve vicdan hürriyeti (bu günkü tabirle) basın hürriyeti, sekeratta...

Taziyemiz var; bir müddet kapalıyız. Taziye evi: Meclis, yargı, basın ve rektörlük binaları. Evlerde tek kanallı TV, karşısında zombiler...

Acımız büyük...

Şair; “Derdimi kimlere desem, başım alıp nere gitsem” dese de, derdimizi paylaşacağımız, her denilene evet demeyen bir Yeni Asya var. 

İyi ki de var...