Yaklaşık iki bin yıldır kutlanılan...

“Acaba, onun daha öncesinde sevgiler, şu ‘sevgililer’ yok muydu?” diye bir soru hemen insanın hatrına geliveriyor…

***

“Sevgi-li” olmak, “sevgi-li-si” olmak…

Sevgi, her zaman, “karşı iki cins” arasındaki “duygusal” veya “tensel” bir yakınlaşmayı mı ifade etmeliydi?

“Sevgili” denince, akla ille de “karşı cins” mi gelmeliydi?..

Meselâ, Sevgili Kardeşim, Sevgili Anneciğim, Sevgili Babacığım, Sevgili Öğretmenim...

Sevgili Hocam, Sevgili Şeyhim, Sevgili Üstâdım, Sevgili Peygamberim…

Yoksa, biz farkında olmaksızın “anlam daralmasına” mı uğramıştı bu güzel kelimemiz bizim!?..

Ama; doğru ya!

“Dünya Sevgililer Günü” idi kutlanılan…

“Âhret Sevgililer Günü” değil!

Ya da birbirini “Allah İçin Sevenler Günü” hiç değil!..

***

Şu Âhirzaman, her şeyin şirâzesini, dengesini biraz bozmuş gibi...

“Anarşi” -her şeye olduğu gibi- kavramlarımıza, şu literatürümüze sanki biraz sokulmuş gibi...

Merhum Cemil Meriç’in dediği gibi, Milletin Kâmûs’una uzanan eller, aslında o milletin nâmûsuna uzanmış…

Çünkü kelimelerin de birer “nâmûsu” varmış...

***

Kurbân, “yakınlaşma” demek kelime anlamı.

Hz. İbrahim’in, “Allah’a yakın olmak için seçtiği yol” da diğer anlamı...

Oğlunu kurbân etmek istemesi, sonrasında Cenâb-ı Hakk’ın, bir koçu Cibrîl’in (as) beraberliğinde hediye göndermesi.

Kelâm-ı Ezelî’de, ehemmiyetle hikâye ile tasvir edilen, oğlu ile arasında geçen o ibret dolu şu “hazîn” mükâleme, hem de muhâveresi...

-Sevgili Oğulcuğum!

Ben seni rüyamda kurbân eder, boğazlarken görüyorum!..

Sen bu işe ne dersin?..

-Sevgili Babacığım!

Sen sana emrolunanı yerine getir!

İnşaallah, sen beni sabredenlerden bulacaksın!..” deyişi.

***

İnsanın, “sevdiğinin” yoluna “en sevdiği” bir varlığı kurbân etmek gibi “çetin” bir imtihana çekilmesi…

İşte samimiyetin, samimiyetimizin “en anlamlı” göstergesi...

***

Dostlukların, sevgilerin derecesi, ancak yapılan “fedakârlıkla” belli olurmuş…

İyilere yetişmek, “iyiliğe” erişmek de, ancak “sevdiğiniz şeylerden” en sevdiğiniz,

“En Sevgili’niz” için harcamakla mümkün…

İşte sevginizin, “sevdiğinizin” gerekçesi, belki de gerçekçesi…