Mesajda, “Mahir Yenemuk” kardeşimizin vefat ettiğini yazıyordu. Hem rahmet okuyup hem de içimden, “Yahu, daha geçenlerde telefonla görüşmüştük, bir şey söylememişti” dedim.    Evet, hep öyle olmuyor muydu? Ölüm haberini aldığımız şahıslar için; “Allah Allah! Daha akşam beraberdik yaaa. Daha az evvel konuşmuştuk. Aaaa, bu akşam bize gelecekti” gibi, hayret nidalarını söylemiyor muyduk? 

Oğlu Cemal kardeşimizle konuşup, aldığım malûmata göre, bir müddet evvel Reyhanlı’ya geldiklerini ve burada korona olduklarını, kendisinin de tedavi gördüğünü söyledi. Demek ki atalarımızın “toprak çekti” tabiri gereği, memleketine gidip orada vefat etmişti.

Mahir kardeşimizle, Ankara’ya geldiğinden beri tanışırız. Tarih öğretmeniydi. Aynı zamanda, kendisiyle akranız da. Bir ara, Bakanlık müşavirliği vazifesinde de bulunmuştu. Kendisi aslında, Hatay’ın Reyhanlı kazasındandır. Rahmetli Nureddin Tokdemir Ağabeyle de hemşehri olduğundan, umumiyetle onun yanında bulunurdu. Ve Ankara’ya her gidişimizde, Ankara büromuzdaki Salı sohbetlerine gittiğimizde onu da görürdük. 

Kendisi öyle fazla konuşmaz, ama gayretli bir kardeşimizdi. İyi de bir tarihçiydi. Tarihî meseleler hakkında, bazı yerlerde makaleler yazmıştı. Bir arada, kitap çalışması yapıyordu. Zaman zaman telefon konuşmaları yapardık. Bizim makalelerimizi okur, bazen hususî konuşur, fikir teatisinde bulunurduk. Bazen de gazetedeki yazıların altına yorum yazardı. (Bazı yazar arkadaşlarımıza da yorumlar yazardı.)

Ben kendisini tanıdım tanıyalı, hiç istikametini bozmamış, bunu son nefesine kadar da devam ettirmişti. Sarsıntılardan, rüzgârlardan, öyle müteessir olmamıştı. Müdakkik bir fıtratı vardı.

 En son, iki-üç ay evvel, bir telefon konuşması yapmıştık. Kendisi, iyi bir tarihçi olduğu için; “Bak Mahir kardeşim, sen iyi bir tarihçisin, niye gazetede (Yeni Asya) yazmıyorsun? Bunların zekâtını vermen, yazman lâzım” dediğimde, tebessüm etmişti.

Allah rahmet eylesin, makamı, mekânı Cennet olsun inşâallah! Akrabalarının, arkadaşlarının başı sağ olsun.