Evet, Mehmed Ekiz kardeşimiz, değerli bir muallimdi. Millî eğitim câmiasında idâreciliklerde de bulunup, memleketin çeşitli yerlerinde çalışıp, en son Bursa’ya geldiğinde onu tanımıştım. Çok mubarek, hâlis-muhlis, beyefendi bir kardeşimizdi. Benden 3-4 yaş küçüktü. Kimin ne işi olursa, elinden geldiği kadar yardımcı olurdu. 

Bursa mezunu talebelerle bir araya geldiğimiz “Uludağ mesire” yerinde, bir seferinde mehter takımı getirtmişti. Herkes de memnun oldu. Ama bir iki kişi hoş karşılamayınca üzülmüştü, onu teselli etmiştim.

Hastahanede yatarken ziyaretine gitmiştik. Sonradan bu rahatsızlığı neticesi, böbrek kifâyetsizliği olmuş ve diyalize girmeye başlamıştı. Birkaç defa aramış, “geçmiş olsun” demiştim. Hastalığının seyrini sorduğumda, hep şükreder, şikâyetçi olmazdı. “Aynı minvâl üzere gidiyor Osman abi” derdi.

En son, 6 Ocak’ta aramış ve konuşmuştum. Yine diyalize devam ettiğini söylemiş, şükretmişti. “Dua edin abi, bütün arkadaşlara selâm söyleyin!” demişti. Ben de ona, “biz sana dua ediyoruz kardeşim, hastanın duası makbuldür, sen de bize dua et!” dedim.

Meğer bu son konuşmamız olmuş. Vefat haberini alınca üzüldüm. Birçok kimse, arkasından; “hocamızdı, bizde emeği vardı, çok değerli bir insandı vs.” gibi cümleler söyleyip, hayırla yâ’d ettiler. Hele bir de, tanıdığını tahmin edemeyeceğim, bir müdür de, tanıdığını ve iyi bir insan olduğunu söylemişti. Allah rahmet eylesin, makamı-mekânı cennet, kabri pûr nur olsun. Çektiği hastalıklar, inşâallah günahlarını silip, süpürmüştür. Biz ondan razıydık, Rabbim de razı olsun.

Ailesinin, camiamızın başı sağ olsun!