Bu ahirzamanda yapılacak olan imanî, Kur’ânî, İslâmî hizmetlerin Asr-ı Saadet hariç tutulursa misli, benzeri, mukabili yoktur.

Düşünmek lâzım yoldan sapan, çıkan dine aykırı duran bir kişi bir anda imana geliyor. Veya imanlı, Kur’ânlı, İslâmiyetli bir kişi bir anda dinin dışında karelerde görülüyor ve dine aykırı dairelerde gezebiliyor.

Hava, su nasıl ki insanın maddî vücuduna her zaman lâzım; iman, Kur’ân ve İslâmiyet hakikatleri de insanın manevî hayatına, vücuduna her an ve her zaman lâzım.

Zamanımızda her şey, her iş; teknolojinin zirvesinde her türlü hareketi, marifeti elde etmek için muhakkak bir surette bir enerji sarfiyatında bulunuyor. Neden kalbin, ruhun, aklın gıda ve sıhhati için manevî faaliyetleri ve manevî kazanımları, manevî gıdaları göz ardı ediyor, önemsemiyor ve elde etmeye çalışmıyoruz ki. Aklımızda bir sıkıntı mı var acaba? Dünyaya ait maddî manevî her şeye çalışıyoruz ve hemen sahipleniyor da!..

Zaman eskitmelerinin darbelerine muhatap olmayan hiç kimse yok bu ahirzamanda. Filan tarihte dindar idi… Filan yaşta Allah’ı çok iyi tanıyordu… Şu zamanda şu kadar Kur’ân okuyor ve bu kadar duâ ediyordu… Ya gençliğinde ya da ihtiyarlığında (kendi adına değil) din adına bir amelde bulunmuştu… Ya da bulunacaktı… Çocukluğunda dedesi, babaannesi ve anneannesi; veyahut da mahalle camiindeki imam efendi ona duâları öğretmiş, Kur’ân okumaya başlamıştı… Gider de gider bitmez.

Zaman bu ahirzaman itibariyle içinde bulunduğumuz yaşayabildiğimiz zamandır. Allah’ın lütuf  ve ihsan ettiği bu zamanda kim ne kadar Allah’ın emirlerini dinleyebiliyor. Kim ne kadar Allah’a kulluk edip ibadet edebiliyorsa!.. İşte eskitemediği , hayattar, bakî, vücudî zaman budur. Bunu elde etmeye bakmak lâzımdır inşallah.