Yani “Kadere iman eden, gamlardan kurtulur.” Risale-i Kader'in âhirinde güzel bir temsil ile, iki adamın şahane bir sarayın bahçesine girmesiyle, bir küllî meyvesi beyan edilmiş. Hatta ben kendi hayatımda binler tecrübelerimle gördüm ve bildim ki, kadere iman olmazsa, hayat-ı dünyeviye saadeti mahvolur. Elim musibetlerde, ne vakit kadere iman cihetine bakardım, musibet gayet hafifleşiyor görüyordum ve “Kadere iman etmeyen nasıl yaşayabilir?” diye hayret ederdim.

Melâikeye iman rüknünün küllî meyvelerinden birisine Yirmi İkinci Söz’ün İkinci Makamında şöyle işaret edilmiş ki:

Azrail Aleyhisselâm Cenab-ı Hakk’a münâcât edip demiş: “Kabz-ı ervâh vazifesinde Senin ibâdın benden küsecekler, şekva edecekler.”

Ona cevaben denilmiş: “Senin vazifene hastalıkları ve musibetleri perde yapacağım; tâ ibâdımın şekvaları onlara gitsin, sana gelmesin.”

Aynen bu perdeler gibi, Azrail Aleyhisselâm’ın vazifesi de bir perdedir–tâ haksız şekvalar Cenab-ı Hakk’a gitmesin. Çünkü ölümdeki hikmet ve rahmet ve güzellik ve maslahat cihetini herkes göremez. Zâhire bakıp itiraz eder, şekvaya başlar. İşte bu haksız şekvalar Rahîm-i Mutlaka gitmemek hikmetiyle, Azrail Aleyhisselâm perde olmuş.

Aynen bunun gibi, bütün meleklerin, belki bütün esbâb-ı zâhiriyenin vazifeleri, izzet-i rububiyetin perdeleridir. Tâ güzellikleri görünmeyen ve hikmetleri bilinmeyen şeylerde kudret-i İlâhiyenin izzeti ve kudsiyeti ve rahmetinin ihâtası muhafaza edilsin, itiraza hedef olmasın ve hasis ve ehemmiyetsiz ve merhametsiz şeylerle kudretin mübâşereti nazar-ı zâhirîde görünmesin. Yoksa hiçbir sebebin hakikî tesiri ve icada hiç kabiliyeti olmadığını, her şeyde tevhid sikkeleri kat'î gösterdiğini, Risale-i Nur hadsiz delilleriyle ispat etmiş. Halk etmek, icad etmek Ona mahsustur. Esbâb, yalnız bir perdedir. Melâike gibi zîşuur olanların, yalnız cüz-i ihtiyarıyla cüz'î, icadsız, kesb denilen bir nevi hizmet-i fıtriye ve amelî bir nevi ubudiyetten başka ellerinde yoktur.

Evet, izzet ve azamet isterler ki, esbâb perdedar-ı dest-i kudret ola aklın nazarında.

Tevhid ve ehadiyet isterler ki, esbâb ellerini çeksinler tesir-i hakikîden.

Asa-yı Musa, On Birinci Mesele, s. 89-90

LÛ­GAT­ÇE:

âhirinde: sonunda.

cüz-i ihtiyar: icaddan mahrum az bir arzu serbestliği, cüz’î irade.

darb-ı mesel: atasözü, vecize.

ehadiyet: Allah’ın her bir şeyde birliğinin tecelli etmesi, görünmesi.

esbâb-ı zâhiriye: görünüşteki sebepler.

halk etmek: yaratmak.hasis: adi, alçak, bayağı.

hizmet-i fıtriye: yaratılıştan gelen hizmet etme kabiliyeti.

ibâd: kullar.

ihâta: kuşatma, içine alma.

iman-ı bi’l-kader: kadere iman etmek.

izzet-i rububiyet: Cenab-ı Hakk’ın mahlûkatı terbiye ve idare etmesindeki yücelik.

kabz-ı ervâh: ruhların alınması.

kesb: edinme, işleme; seçme hareketi.

küllî: umûmî, genel; büyük.

maslahat: fayda.melâike: melekler.

mübâşeret: bir işe başlama, girişme, bulaşma, temas.

münâcât: dua etme, yalvarma.

nazar-ı zâhirî: zahirî nazar, yüzeysel bakış.

perdedar-ı dest-i kudret: kudret elinin perdecisi, İlâhî kudreti gizleyen, İlâhî kudretin önündeki perde.

Rahîm-i Mutlak: sonsuz merhamet sahibi, Allah.

rükün: esas, direk, şart.sikke: alâmet, nişan, turra.

şekva: şikâyet, yakınma.ubudiyet: kulluk.

zâhir: dış yüz, görünüş.zîşuur: şuurlu, şuur sahibi.