Doğrusu telefonda bir gencimizin ismini görünce heyecanlanıyorum. Bir gencin kendisinden büyük birisini aramasını anlamlı buluyorum. Gencimizin ne soracağını merak ediyorum. Konuştukça ‘ne soracak’ heyecanım artıyor. Gencin birkaç cümle sonrasındaki cümlesi merakımı giderdi. ‘Abi, sesini duymak, duânı almak istedim.’ Oh ne güzel! Yani illaki genç, bir şey için arayacak. Yok böyle bir şey. Hal hatır için arayacak, nasılsın diyecek, hatta o seni merak edecek, ‘abi ne yapıyor, ne ediyor’ diye. Rahatladım. Tam bir sohbet oldu. Oradan buradan dertleştik. Ama bu hemen olmadı. Biraz o biraz ben acaba neler konuşacağız merakı yaşadık. Sonra karşılıklı güven gelişti ve epeyce konu konuşmuş olduk.

Diyeceğim o ki, gençlerin büyüklerle konuşması anlamlı. Yani bir şey için değil, ille de bir şeyler sormak için değil, sadece konuşmak, dertleşmek, oradan buradan merak ettiklerini bir büyükle lâflamak. Bu çok önemli bir ihtiyaç.

Büyük deyince hemen akla ‘nasihat’ geliyor, bu değişmelidir. Büyük de kendisini öyle konumlandırıyor. Ve en ufak bir boşluk bulunca başlıyor saydırmaya ve genç telefon açtığına açacağına pişman oluyor. Büyüklerin öncelikli gündeminin ‘insanlık değerleri’ olması gerektiğini düşünüyorum. O insanlık değerlerinin içinde ne yok ki. Yeter ki bu kapıdan girilebilsin.

Hazret-i Peygamberin (asm) etrafındaki genç sahabelerle ne konuştuğu, onlarla geçen zamanlarındaki gündemin ne olduğu hep dikkatimi çekmiştir. Sahabelerin hayatlarını incelediğimde, Hazret-i Peygamberin (asm) onlarla tıpkı günümüzdeki gibi hayat gündemlerinin yer aldığı, günlük hayat, işler güçler, sorular cevaplar, ibadetler ve kişinin kendi iç tefekkürü gibi gündemlerin olduğunu gördüm.

Bilinmelidir ki gençler, nasihat yüklemesi yapılacak yapılar değildir. Onlarla önce insanî paylaşımlara ihtiyaç var. Arkası zaten gelir. Büyükler gençleri sadece bir dinleyebilse yetecek, bu o kadar ciddî bir ihtiyaç ki.