İnsan, maddeten ve manen güvende olmak ister. Bu, kişi için de toplumlar için de böyledir. Güven ortamı aranan, istenen, sevilen bir atmosferdir. Güvenin geliştiği yerlerde diğer pozitif standartlar da yükselir. İnsanın bulaşık eli değmezse, hayatın kendisi de -fıtrat olarak- güven verir.

Özgüven, kişi dünyasındaki bir ifadedir. İçten dışa doğru gelişir. Kendi iç dinamiklerini sağlam bir zemine oturtmuş insan, kendine güvenir. 

Kendine güven, kendini bilmekten geçer. Kendi ve kendi dışındaki dünya arasındaki bağlantı bu kendini bilme temelinde gelişir. Kişinin, Yaratıcısı ve O’nun yarattıkları ile olan iletişimi de bu kapsamdadır.

Özgüven, kişiye Yaratıcıdan bir ihsan, bir ikram olarak yüklenmiş, ‘ben’lik temelli, İlâhî bir programdır. O ‘ben’ programı, insanın varlık sebebi olarak, Yaratıcının Kendisinden, Kendisini tanımak amaçlı verdiği –vahid-i kıyasi- bir emanettir. 

Kişinin özgüveni denilen şey de, esma temelli, o ilâhî programı işletebilme yeterliliğidir. O da kendisindeki esmayı öğreten ilimle olur.

Özgüven, kişinin beslendiği kaynaklardan, inandığı değerlerden oluşur. 

O değerlere bağlılık ölçüsünde özgüven yükselir. Özgüveni zayıf insan, aslında kendi inandığı değerlere inancı zayıf insandır. Kâinata meydan okutacak bir yüksek özgüven; gerçekte inandığı değerlere yüksek bir güvenin ifadesidir.

İnsanın sınırsız ihtiyaçlarına cevap verecek ve sayısız düşmanlarına karşı güç yetirecek Birisine dayanması, onu olağanüstü güçlü hale getiriyor. Bu da o olağanüstü güce, tam güvenmesiyle ortaya çıkar. En zor durumda arkadaşına, ‘Korkma, Allah bizimle beraberdir’ diyen Peygamberimiz (asm), tam bir güvenin sınırlarını göstermiştir. Yoksa dünyevî, fani ve sağlam değere dayanmayan özgüven anlayışının kişiye kalıcı güven vermesi söz konusu olamaz.

Allah ile kul arasında çok özel bir iletişim vardır. Yarattığı mahlûkuna, onun -imtihan gereği küçük de olsa- iradesini yok saymayan şahane bir hürriyet alanı vermiştir. Kuluyla; ikram, ihsan, kemal dinamikleri üzerine iletişim kurarken, aynı zamanda Kendine güveninin tam olması durumunda ona bütün kâinata hükmedecek bir etki alanı, bir güç imkânı tanımıştır. İşte insanı Yaratıcı dışındakilere karşı şahane hür kılan şey budur. O’na (cc) hakikî kul olana, her şey hizmetkâr olur. Gerçek özgüven de budur.