Sevmek, özel bir emanettir. Onu taşımak herkesin harcı değildir. Herkesin sevememesi ondandır. Kadrini bilmeyenler için yüktür o, nikmettir. 

Bu pozitif enerjisi; taşıyanı da, taşınanı da yüceltir, olgunlaştırır. Rahmanın nimetine mazhar olmanın alâmetidir, varlığı. 

Sevememek, hamlıktır. Yaşamamaktır, diğer adı. Kör olmaktır.

Seviyorsanız, sevebiliyorsanız, sevinç duyun, şükredin. Daha çok seviyorsanız, çok çok şükredin. Bu yüksek İlâhî nimet, şükür gerektirir.

Hayatın kalitesi yaşanan sevgi oranındadır. Sevenler, müjdelenmiş olanlardır. Cennettin dünyadaki tadımlık nimetidir sevgi. Onun için özünde sevgi olan her şey yükselecektir, gelecek sevgi ile şekillenecektir. 

Büyük düşünenler, önce büyük sevgi potansiyeli taşıyanlardır. 

Sevgi azığı; mugaddidir; sevgisizlik açlıktır, kuraklıktır. İçinde sevgi olmayan ibadet bile, ruhsuzdur. Sevgisizlik, en kötü fukaralıktır.

Artık sevgi dolu bir hayatı olanlar sevilecek; nefret dili kullananlar, dışlayanlar, ötekileştirenler o yakıcı ateşin içinde yanacaklardır. Sevgisizlik, önce kabını yakan yakıcı bir ateştir.

Sevgi niyette, sözde, davranışta görünür hale gelmelidir. Yüzde tebessüme dönüşmeyen sevgi, boş bir iddiadan ibarettir. Düşmanlık, nefret, ateş, İbrahimvari bir sevgi ile serin ve selâmetli hale gelir, ateş, bahar iklimine döner.

İnce ruhlar, hassas kalpler, hikmetli akıllar, terbiye olmuş nefisler sevmeyi becerebilirler. ‘Ya benimsin ya toprağın’ zihniyetinden ziyade, ‘Ne benimsin ne toprağın; sen, ilâhî bir emanetsin’ anlayışıdır saygın olan. İnsan, Allah’a aittir, sevgisi de. Onun için insanı sevmek, Sahibinin verdiği kısmettir.

Sevmemekten, sevememekten, Allah’a sığınmak gerekir.