Cihada Çağrı

Ayet, Müslümanları Allah’a ve Resulüne itaate ve Allah yolunda cihada çağırıyor. Bu çağrı Allah’ın hakkı, bu çağrıya cevap vermek de Müslüman’ın görevidir. 

Metin şöyledir: “De ki: Eğer babalarınız, oğullarınız, kardeşleriniz, kadınlarınız, akrabalarınız, kabileniz, elde ettiğiniz mallar, kesada uğramasından korktuğunuz ticaret, hoşlandığınız evler ve meskenler, size Allah ve Resulünden ve Allah yolunda cihaddan daha sevimli ise, artık Allah’ın emri gelinceye kadar bekleyin. Allah böyle fasıklar topluluğuna hidayet nasip etmez.”1

Ayet, Allah’a ve Allah yolunda cihada çağırırken, bir kişinin en çok sevip bağlanacağı ve bu nedenle kendisini Allah yolundan alıkoyabileceği ne varsa hepsini sayıyor: Anne-baba, oğul, kardeş, kadın, akraba, kabile, mal, mesken, ticaret vs. Bunlar dünya hayatının süsleri, güzellikler ve lezzetleridir. Cihad söz konusu olduğunda insan, bunları terk edebilmeli ve gönlünü sadece Allah’ın çağrısına verebilmelidir. Eğer bunlardan birini sevmesi nedeniyle Allah yolundan geri kalırsa, işte o zaman bu kişiye Allah’ın hidayeti erişmez.

Dişisini de İstiyoruz

Bu genel bir itaat kuralıdır: Allah’ın yardımı havadan gelmez. Kul çalışmazsa Allah yardım etmez. 

Meşhurdur: Timur Anadolu’ya geldiğinde köylere kadar korku sinmişti. Atlarını birer birer köylere dağıtan Timur, atlarına bakılmasını emretmişti. Köyün birisi, fakirlikten olacak, kendilerine verilen ata bakamadıklarından, geri vermek istedi. Nasrettin hocaya dert yanmışlar. Hoca da: 

“Peki, önünüze düşeyim, gidelim. Derdinizi anlatırsınız!” Demiş. 

Beraber yola çıkıp gitmişler. Timur’un kapısına gelince hoca kapıyı çalmış. Timur: “Hoca, gel bakalım!” demiş. 

Hoca arkasına bakmış ki, arkasında tek köylü bile kalmamış. Timur’dan korktuklarından birer birer çekilmişler. Hoca da bu defa:

“Efendim! Bize verdiğiniz atın yanına bir de dişisini istiyoruz. At yalnız kalınca huysuzlanıyor, bakamıyoruz.” Demiş. Timur da “hay hay hoca!” demiş.

Hoca Timur’un yanından bir de dişisini alarak çıkmış. 

Sen meselene, davana sahip çıkmazsan daha ne bekleyebilirsin?

Allah’a İtaat Eden Galip Olur

Hazret-i Musa (as) Firavun’un zulmünden kurtardığı İsrailoğulları ile Tih Sahrasına geldi. Burada susuzluk ve açlık içindeki İsrailoğullarına Cenab-ı Allah, taşlardan su fışkırttı. On iki gözlü pınardan, on iki İsrailoğlu kabilesi su içti. 

Ardından Cenab-ı Allah gökten bıldırcın ve kudret helvası indirerek açlıklarına karşı semavî ikramlarda bulundu. 

Buraya kadar her şey güzel! Cenab-ı Allah İsrailoğullarını kutsal şehre sokması için Hazret-i Musa’ya emrediyor. Fakat Hazret-i Musa (sa) şehre yaklaştığında, orada Heysanlılardan, Hititlerden ve Kenanlılardan zalim bir toplulukla karşılaşıyor. 

Kavmine emrediyor: “Savaşacağız ve bu şehirden bu zalim kavmi çıkaracağız!”

Fakat İsrailoğulları rahatlarını bozmak istemediler. “Ey Mûsâ! Onlar orada bulundukları müddetçe biz oraya asla girmeyiz. Şu hâlde sen ve Rabbin gidin, bizim yerimize onlarla savaşın. Biz burada oturacağız.” Dediler.2

Zaten Mısır’da Kıptilerin emri altında ezilmeye alışan İsrailoğulları, burada da savaşmaktansa zillet ve sefalet içinde yaşamayı tercih ettiler.

Allah da Hazret-i Musa’ya (as) şöyle vahyetti: “Kırk sene o mukaddes yer onlara haram kılınmıştır. Yeryüzünde şaşkın şaşkın dolaşacaklardır. O fasık kavim için üzülme.”3

Allah onları Tih çölüne attı. Kırk sene terk edilmiş olarak sersem biçimde dolaşıp durdular. Kırk sene sonra gelen yeni nesil savaştı ve kutsal şehri aldı.

Dipnotlar:

1- Tövbe Suresi: 24., 2- Maide Suresi: 24., 3- Maide Suresi: 26.