Bu düşünceler içinde otelimize ulaştık.
Gelirken akşam namazını uçakta kılmıştır. Yatsı namazını ise henüz kılmamıştık. Ben tekrar lobiye inerek bir mescit aramaya başladım. O sırada mahalle komşumuz olan bir hacı adayı ile karşılaştık. Yatsı namazını kılacağım deyince, “Gel Mescid-i Nebevi’de kılalım” dedi. Meğer otelimiz Mescd-i Nebevi’nin tam karşısındaymış. Arka kapıdan çıkınca, Mescid-i Nebevi’nin yüksek minarelerin yeşil ışıkları ile karşılaştık. 500 metre kadar yürüdükten sonra, Mescid-i Nebevi’nin avlusundaydık. Burada bir heyecan dalgası daha sardı. İşte Allah Resulü’nün makamındaydım. Az ötede, yeşil kubbeli Ravzayı Mutahhara bulunuyordu. Hemen Ravzaya doğru yöneldik. Peygamber Efendimizin huzurunda yatsı namazını kılmayı ümit ediyorduk. Ravzaya açılan büyük kapıdan içeri girdik, “Esselamü aleyke ya Resulullah” diyere Efendimizi selamlarken, gözyaşlarım çoktan iki koldan akmaya başlamıştı. O anda nasıl dua edeceğinizi de bilemiyorsunuz. Zaten orada durup dua etmenize polisler müsade etmiyorlardı. Sadece Peygamber Efendimiz, Hz. Ebubekir ve Hz. Ömer efendilerimiz in kabir kapıları önünde geçerken selamlamaya izin veriyorlar, derhal orayı boşaltmamızı istiyorlardı. Kendimi tatlı bir rüya âleminde gibi hissediyordum. İşte Efendimizin huzurundaydım. Kısa bir süre de olsa, o huzurda durup onu selamlamak, hayatımın en anlamlı noktasını teşkil ediyordu.
Orada geri geri çıkarak huzurdan ayrılırken, gözüm gönlüm o kapılarda kalmıştı. Mescid-i Nebevi’nin avlusuna çıktım. Orada yatsı namazını eda ettikten sonra otele döndüm. Hanım da beni merak etmişti. “Ben Mescid-i Nebevideydim” deyince o da heyecanlandı. “Yakın mı?” dedi. “Hemen karşımızda dedim.
Bu arada saat 2:30 olmuştu. Biraz uyumak için yatağa girdim ama, uyumak ne mümkün. Yeşil kubbe ve altındaki makamlar gözümün önünde hiç gitmedi. Sonra, Peygamberimin makamının yanıbaşında olduğumu bilerek nasıl uyuyabilirdim. Kalktım abdest alarak yeniden Mescid-i Nebevi’yi yöneldim. O sırada bir ezan okundu. Sabah namazına daha yarım saatten fazla vardı. Mescid-i Nebevi’nin bahçesine varınca öğrendim ki, ilk ezan Teheccüd namazı içinmiş. Yarım saat sonra da sabah ezanı okundu ve Mescid-i Nebevi’de ilk cemaatle namaz kılmaya başladım.
Medine’de, cemaatle ilk namaz, benim için çok büyük manalar ifade ediyordu. Tüm hayal gücümü toplayıp, o namazın hazzını ve feyzini hissetmek istedim. Sanki Bilal Habeşi ezanı okumuş, Hz. Peygamber minberde, arkasında Hz. Ebubekir, Hz. Ömer, Hz. Osman, Hz. Ali ve diğer sahabeler saf tutmuşlar. Ben de kendimi âcizane sahabeler safındaymışım gibi düşünerek namazımı eda etmeye çalıştım.
Bu sene Hac vazifesi için milyonlarca Müslümanın kutsal topraklarda olduğu şu günlerde, en büyük İslam şurası yaşanmaktadır. Lisanlar ayrı, renkler ayrı, kıyafetler ayrı ama, kalpler aynı, gönüller aynı, gayeler aynı... Bu kadar farklılığa rağmen bütün gözler aynı noktada, bütün gönüller aynı sevgi ile dolu.
Namaza duruyorsunuz, sağınızda siyah derili bir Afrikalı genç, onun yanında çekik gözlü bir uzakdoğulu, solunuzda kınalı sakallı bir Asyalı, önünüzde Endonezyalı, arkanızda bir Hintli...
Kendinizi bu İslam kardeşiği içinde eriyip, sadece İslam kimliği içinde görüyorsunuz. Orada kimsenin adı yok. Herkes “Hacı” ünvanı ile çağrılıyor. Ortak dil, “Selamün aleyküm” ve “Hacı”.
Medine’de dört gün geçirdik. Artık Mekke yolculuğu başlayacaktı. Sabahtan ihramlarımızı giydik, otobüslerle Mekke’ye doğru hareket ettik. Medine’nin 10 km kadar uzağında Mikad sınırı başlıyordu. Aslında burada ihrama girmek gerekiyordu ama orada soyunup ihrama girmek sıkıntılı olacağından, Medine’de otellerimizde ihramlı olarak çıkmıştık. Mikad sınırında iki rekat namaz kıldıktan sonra Mekke yolculuğumuz devam etti. Nihayet akşam namazından önce Mekke’ye vasıl olduk.
İlk iş olarak umremizi yaptıktan sonra tıraş olarak ihramdan çıktık.
—Devamı Yarın—