Bu durum babayı oldukça etkilemiş. İş yerinden özel psikolojik destek almış. Gitmediği psikolog kalmamış.

Daha sonra bir doktor ona Risale-i Nur Külliyatı’ndan çocuk taziyenamesini vermiş. Ve arkadaşın bütün psikolojik sorunları bitmiş ve namaza başlamış, âdeta hayatı değişmiş. Maşallah Bârekellah Sübhanallah.

Olayı, samimî bir arkadaşımın sorusu üzerine öğrendim. 

Arkadaşım: “Hâlâ Risale-i Nur okuyor musun?” sorusuna.

Ben: “Evet sürekli ve düzenli okumaya devam ediyorum” cevabıma karşı bu olayı anlattı ve en çok arkadaşının etkilendiği pasaj ise aşağıdaki temsil olmuş; “Bir zaman bir zât, bir zindanda bulunuyor. Sevimli bir çocuğu yanına gönderilmiş. O bîçare mahpus, hem kendi elemini çekiyor, hem veledinin istirahatını temin edemediği için, onun zahmetiyle müteellim oluyordu.

Sonra merhametkâr hâkim ona bir adam gönderir, der ki: “Şu çocuk çendan senin evlâdındır, fakat benim raiyetim ve milletimdir. Onu ben alacağım, güzel bir sarayda beslettireceğim.” O adam ağlar, sızlar; “Benim medar-ı tesellim (teselli kaynağım) olan evlâdımı vermeyeceğim” der. Ona arkadaşları der ki: “Senin teessüratın manasızdır. Eğer sen çocuğa acıyorsan, çocuk şu mülevves, ufunetli, sıkıntılı zindana bedel; ferahlı, saadetli bir saraya gidecek. Eğer sen nefsin için müteessir oluyorsan, menfaatini arıyorsan; çocuk burada kalsa, muvakkaten şüpheli bir menfaatinle beraber, çocuğun meşakkatlerinden çok sıkıntı ve elem çekmek var. Eğer oraya gitse, sana bin menfaati var. Çünki padişahın merhametini celbe sebep olur, sana şefaatçi hükmüne geçer. Padişah, onu seninle görüştürmek arzu edecek. Elbette görüşmek için onu zindana göndermeyecek, belki seni zindandan çıkarıp o saraya celbedecek, çocukla görüştürecek. Şu şartla ki, padişaha emniyetin ve itaatin varsa...”

İşte asrın tefsiri olan Risâle-i Nur bütün sosyal, içtimaî hayata dermandır. Daha nice örnekler hayatımızda...