Sabahları kapımı çalanın bizden biri olduğunu bileyim, adalet terazisinin hiçbir zaman bükülmediğini göreyim, her işin ehillerince yerine getirildiğini bileyim. “İnsan için yalnızca çalıştığının karşılığı vardır”ın kurallaştığını göreyim. Birilerinin emeklerimi çalamayacağına inanayım, alın terimin çalınacağı kaygısıyla uyanmayayım. Yolsuzlukların cezalandırıldığı, hukuksuzluğa mazeret üretilmediği, haksızlıkların örtbas edilmediği bir ülkede uyanmak istiyorum ya… İnsanlığın kaybolmadığı, paranın ahlâktan önce gelmediği, şöhretin pusulayı şaşırtmadığı insanlar arasında uyanmak… Param yok ya, bu yüzden midir beylik lâflar? Mesele paraysa, para bizi de bozar mı hocam?
Türkiye, umudunu yüreğinde barındıranların, asaletini haysiyetinde bilenlerin ülkesidir. Bir fileyi zar zor doldurabilecek maaşıyla harama bulaşmadan yaşamasını bilenlerin ülkesidir. Her sabah görürüm ben bunu, gördüklerim ileriye taşır umudumu. Sabahın köründe, tıklım tıklım otobüslerde, ayakta güçlükle seyahat etmeye çalışan, işine ulaşmak için koşuşturan insanlar... Hayatın yüküyle ezilmiş, gençliğini helâl lokmaya feda etmiş, adamlığı alnının kırışıklıklarında gizlenmiş insanlar… Mutluluğu maddede aramayanlar, yüreklerinin götürdüğü yerlerde huzuru bulanlar…  Evlâtlarına yalnızca insan olmayı tavsiye edenler, dürüstlüğün en büyük sermaye olduğunu yavrularının kulaklarına fısıldayanlar… Aile saadetini cennetin en güzel köşesi bilenler, kısıtlanmış cebinden ayırabildiği küçük bir gofret ile yavrusunu sevindirenler, evlâdının tebessümünde cenneti görenler… Benim ülkemin insanları…
 Ha bir de diğerleri… Bir garibanın bir yıllık maaşına denk gelen şık takım elbiselerinin altında adamlık taslayanlar… Konforlu villalarından, lüks ciplerinden etrafa küçümseyerek bakanlar… İnsanlara böcek muamelesi yapanlar, bu milletin efendiliğine soyunanlar… Hırsın pençesinde kahrolduklarını bilmeden herkesi kahredenler… Para vererek elde ettikleri makamlarını korumak için verdiklerinden daha çok bedel ödemek zorunda kalanlar… Adamlığı beceremeyenler, dürüstlüğü benimseyemeyenler, ahlâklı olmayı reddedenler… Dizginlerini ‘ene’sine kaptıranlar, azgınlaştıkça azgınlaşanlar… Hep daha fazlasını isteyenler, hel min mezidçiler, müsrifler… Güce esir olanlar, paranın kudretine tapanlar, her yolu mübah sayanlar… Nedir bu azgınlık, nedendir bu uslanmazlık? Neden faniliğinizi hatırlamaz, fenalığınıza son vermezsiniz? Siz de mi benim ülkemdensiniz? Enelerin esirleri… Enesiyle firavunlaşanlar… Beride savcılar ötede zebaniler… Ayıkla şimdi pirincin taşını. 
Bu sabah gözlerimi açtığımda neler duyacağım acaba? Ezan seslerini duyamaz, ruhumuzu dinleyemez olduk. Bir yanda yemin krizi, diğer yanda şike skandalı. Bezm-i ezeldeki yeminini unutanlar, verdikleri hiçbir sözü tutamayanlar; kıytırık bir yemini etseler ne olur etmeseler ne olur? Vicdana hava parası biçenler, hırsızlıklarına fetva arayanlar, hak etmedikleri kupalara sarılanlar, kıt'aları aşan şampiyonluklara sahip olsalar ne olur?
Ne olurdu olduğumuz gibi kalsaydık? Ne olurdu insanca yaşayabilseydik, insanlığı becerebileseydik, elimizdekiyle yetinebilseydik? Ne olurdu, hak etmeden elde ettiklerimizin asla bizim olamayacağını idrak edebilseydik? Ne olurdu itibar kaybetmenin para kaybetmekten daha önemli olduğunu görebilseydik? Ne olurdu üç günlük dünyanın üç kuruşuna değmeyeceğini anlasaydık? Ne olurdu helâl yolda dökülen terlerle kazanılanların haramzade beyzadelikten, imparatorluktan daha kıymetli olduğunu görseydik? Ne kaybederdik, ne kazanırdık?