Risale-i Nur’un ders metodu, üslûbu gerçekten orijinal ve muhteşemdir. Hiçbir hocaya, öğreticiye ihtiyaç hissetmeksizin bile bilinmeyen kelimelerin anlamlarını, metnin içinde verir.

Bu yönüyle insan, evde, kırda-bayırda, hatta dağ başında bile Risale-i Nur’u okur, müzakere, mütalâa ederse yüksek iman, ibadet, ahlâk, psikoloji, pedagoji derslerini alabilir. İslâm ilimlerinde derinlik kazanabilir. 

Meselâ: “Muhammed Aleyhissalâtü Vesselâmın beşere hediye getirdiği nur perdeyi kaldırdı. Îdam, adem, hiçlik, vazifesizlik, abes, firak yerlerinde, o kavakların herbirinin yaprakları adedince hikmetleri ve mânâları… ve vazifeleri var.” 1  İdam, adem hiçlik demektir. Ve bunlar Kur’ânî kelimelerdir. Zihnimize yerleştirilirler.

Mesele burada bırakılmaz. Aynı dersin, aynı metin içinde, birkaç paragraf sonra tekrar vurgulanarak adeta zihnimize nakşedilirler. 

Takip edelim: “Evet, âdem Allah var ve ilmi ihâta eder; elbette adem, îdam, hiçlik, mahv, fenâ, hakîkat noktasında ehl-i îmânın dünyasında yoktur. Ve kâfirlerin dünyaları ademle, firakla, hiçlikle, fânîlikle doludur. İşte bu hakîkati, umûmun lisânında gezen bu gelen darb-ı mesel ders verip, der: “Kimin için Allah var, ona herşey var; ve kimin için yoksa, herşey ona yoktur, hiçtir.”

Elhâsıl: Nasıl ki, imân ölüm vaktinde insanı îdâm-ı ebedîden kurtarıyor; öyle de, herkesin husûsi dünyasını dahi îdamdan ve hiçlik karanlıklarından kurtarıyor. Ve küfür ise, husûsan küfr-ü mutlak olsa, hem o insanı, hem husûsi dünyasını ölümle îdam edip mânevî Cehennem zulmetlerine atar, hayatının lezzetlerini acı zehirlere çevirir. Hayat-ı dünyeviyeyi âhirete tercih edenlerin kulakları çınlasın. Gelsinler, buna ya bir çare bulsunlar veya îmâna girsinler, bu dehşetli hasârâttan kurtulsunlar.”

“Adem, îdam, hiçlik, mahv, fenâ, îdamdan ve hiçlik karanlıklarından, ölümle îdam edip zulmetlere, îdamdan ve hiçlik karanlıklarından” diye “zulmetin karanlık” olduğuna da işaret eder.

Mektubat isimli eserinde ise, bu Kur’ânî kelimeler tekrar karşımıza çıkarılır: “Sizlere müjde! Mevt idam değil, hiçlik değil, fenâ değil, inkıraz değil, sönmek değil, firak-ı ebedî değil, adem değil, tesadüf değil, fâilsiz bir in’idam değil. Belki, bir Fâil-i Hakîm-i Rahîm tarafından bir terhistir, bir tebdil-i mekândır. Saadet-i ebediye tarafına, vatan-ı aslîlerine bir sevkiyattır. Yüzde doksan dokuz ahbabın mecmaı olan âlem-i berzaha bir visal kapısıdır.” 2 

Daha önce ve Yedinci Kelime’de, “Yani, mevti veren O’dur. Yani, hayat vazifesinden terhis eder, fâni dünyadan yerini tebdil eder, külfet-i hizmetten âzâd eder. Yani, hayat-ı fâniyeden, seni hayat-ı bâkiyeye alır.“ 3 “Mevt“, hayat vazifesinden terhis, yani, “ölüm“ olarak tekrar tekrar işlenmiş; zihinlere yerleşmişti. “Mevt“, “idam, adem, in‘idam“ Arapça olarak tekrar vurgulanmıştı.

Burada geçen “hiçlik“ Farsça, “Yokluk“ Türkçe. 

Birisini anlamazsak, diğerini anlarız! Diğerini anladığımızda, hepsini öğreniriz.

Dipnotlar:

1- Bediüzzaman Said Nursî, Sözler, Yeni Asya Neşriyat, s. 426. 2- Bediüzzaman Said Nursî, Mektubat, Yeni Asya Neşriyat, s. 221. 3- Mektubat, s. 220.