Günün ışıkları gibi taptaze, masum, nurlu, sıcacık oluverdi evin içi. Bebek umut, bebek mutluluk, bebek istikbaldi, öğretmendi, yol arkadaşıydı, emanetti. En çok da; sevinçti bebek.

Kısık sesle ağlayan yavruyu anneciğinin kucağına verdiler. Anne uzun uzun baktı yavrusuna. Simsiyah bir çift göz de ona bakıyordu. O ilk bakışma çok anlamlıydı. Yavrunun incecik ağlama sesi anneciğinin yüreğini oydu sanki, içi titredi, kıyamadı. Yavrusunu bağrına bastı. Bu anneyle yavrunun ilk karşılaşmasıydı. Nerelerdeydin nar taneciğim? Gözlerimiz yollarda kaldı, ahh annesinin bir tanesi!

Anne hayret etti. Daha şimdi bebeği doğmuştu. İçindeki duygu tufanı? Bu derin hissiyat? Bu şefkat? Nasıl? Ne zaman hazırlanmıştı. Bu güzel duyguları fıtratına derceden, anneliği yaşatan Rabb’ine şükretti.

Bebeğin babası da çok heyecanlıydı. Sanki yürümüyor, uçuyordu sevinçten. “Ah oğlum, can oğlum!” diye seslenirken dudağından şiirler dökülüyordu.

“Dünyaya açtığın günden beri o minik gözlerini, sevgini kalbime saçtığın günden beri o masum çehreni, unutamıyorum oğlum unutamıyorum...”

Bebeği gönderen Allah, seven yüreklerle sarıp sarmalamıştı etrafını.

Haber saldılar dört bir yana. Müjde verdiler, “oğlumuz oldu!”

Sütler kaynatıldı. Gül şerbetleri yapıldı. Misafirlerle dolup taştı evleri. Lokumlar, tarçınlar ikram edildi. Teyzesinin ördüğü battaniyelere sarıldı. Diğer teyzesinin diktiği mavi zıbını giydirdiler. Beşiğinin başucuna “Mushaf” koydular. Ayak ucuna da patiklerini, örgüden yeleklerini, ceketlerini, rengârenk hediyelerini.. Gül kokulu bebek kucaktan kucağa taşındı. Dualar okundu. Ortalığı gül kokusu sardı.

Annenin kimlik değiştirmesiydi bu durum. Baba ocağında evin kızıydı. Sonra eş, şimdi de “anne” olmuştu! Görevi “insan” yetiştirmekti. Vatana, milletine hatta tüm insanlığa hayırlı evlat. Hepsinden önce, Allah’a, Yüce Yaradana hayırlı, salih kul yetiştirmek... “Annelik yüce bir kimlik, kavrammış demek ki” diye düşündü.

Dünyadaki her şeyden çok sever oldu göz nurunu. Candan öte sevdi, korudu, kolladı yavrusunu.

Ninnilerle, dualarla büyüttü. Gün gelip okula yolladı. Yollarını gözledi. Yıllar su misali akıp geçmişti. 

Ve bir gün geldi; gözü gibi sakındığı, kilim gibi dokuduğu, nakış gibi işlediği, fidan gibi büyüttüğü oğlu, meyve verecek vakte erişti. Şimdi eğitim için gurbete uğurluyordu canpâresini. Çok uzaklara gönderiyordu. Himalayaları aşacak, okyanusları geçecek, havasını bilmediği, suyunu içmediği yaban ellere gidecekti yavrusu Allah’ın izniyle.

Nihayet hazırlıklar tamamlandı. Günlerdir ortada duran valizi kapatmışlardı. Valize zahiren eşyalar girmişti fakat manen geçmiş yıllar, onca emek, acı tatlı hatıraları da içine koyup Allah’a ısmarladı evladını. Doğduğu günkü gibi sarıldı yavrusuna. Kokladı kara üzüm gibi saçlarını. “Allah’a emanet ol, selâm söyle uzak diyarlara...” dedi anne.

Yola çıktı oğul; hayatla tanışmaya, dünya ile yüzleşmeye...

Ufka takıldı gözleri annenin. Gözden kaybolana dek izledi yavrusunu.

Hüzünle yüreği sıkıştı. Yine de dimdik durdu. Çünkü, o ana’ydı. Duacı ana... Dilinden şu kelimeler döküldü:

“Güle güle güneşe doğru giden çocuk, Ege’nin serin rüzgârıyla uğurluyorum seni, belki yorulacaksın, belki özleyeceksin, sakın ola üzülmeyesin, arkanda dualar var heybende sevgi, ve unutamayacağın yaz günleri, ömür boyu yâd edeceğin hatıralar... Hayatın güneş gibi aydın, yolun açık olsun...”