(1)

Sen hiç yanarak öldün mü!

Gördün mü ateşin bir canavar gibi…

Aç kurtlar gibi sana döndüğünü!

Sen hiç cehennem gördün mü!

Buharlaştın mı orada bir damla su gibi…

Simsiyah küle döndün mü!

Sen hiç tonlarca zehir yuttun mu!

Gökyüzüne kapalı pencerelerden…

Çığlık bile atamadan öldün mü!

Sen hiç ekmek parası uğruna…

Kömür karasına bulanıp…

İnsanlığın vicdan yarası oldun mu!

Belki son defa bakamadın;

Koynundaki çocuklarına…

Sen böyle bir veda oldun mu!

Arkadaşlarım birer birer eridi.

Yandı, bitti; burdalardı şimdi!

Ateş gelip de dayandı bana.

(2)

Anneem, nasıl titrerdin üzerime!

Cennet sofraların geldi gözlerimin önüne.

Çok mu yoruldun yavrum, derdin.

Sen beni böyle görme anne!

Bir ömür hayalin cayır cayır yanar.

Sen dualarını esirgeme, benden!

Ölmeden kim girmek ister bu kara yere!

Sen aman oğlum; helal lokma derdin.

Derdimiz başka neydi ki anne!

Artık bu son bakışım; dünya gözüyle bu karanlığa.

Birazdan yutacak beni de bu cehennem.

Kerbela’da yanan Hüseyn’i düşündüm.

Çocuklarımın gözlerinden benim için öp!

Gülüşlerim yankılanacak kulaklarında…

Ne olur acım seni yakmasın annem!

Senin ve babamın ellerinden öpüyorum.

Son geldiğimde çekmeceye bir mektup bırakmıştım.

Bir çerçevede hatıra olacakmış meğer!

Ah, ey; sen hiç dağlar altında kaldın mı!

İğne deliğinden nefes aldın mı!

Adını bile unuttun mu bir ân!

(3)

Kömür gözlüm Allah’a ısmarladık.

Esra’ya, İsa’ya iyi bak!

Havalar soğuk; sobaya bir parça kömür bırak!

(4)

Ben Amasra’da madenci Yasin Çelik…

Güneşi görmek için karanlığı kazıyoruz.

Kara tebeşirlerle tahtaya hayatı yazıyoruz.

Ateş topunda eridik bir sonbahar günü.

Düğünü yakındaydı Hasan’ın…

Mustafa’nın oğlu birkaç günlüktü…

Elveda dünya; anladım seni.

Anladım yerin altı da üstü de fani…

Merhaba, ebediyetin sonsuz çiçeği!