Dünya varını yoğunu silâha yatırıyor. Sanat yok. Şiir yok. Estetik yok. Ekmek yok. Para yok. Rahat yok. Sohbet yok. Misafir geldiğimiz dünyanın tapusunu istiyoruz. Oldu mu şimdi! Pırıl pırıl mevsimleri selâmlamadan savaş da savaş... Ne olacak? Savaş, yıkım demek; neyi düzeltebilir ki! Dünya! Aklını başına al, kalbini yerine koy! Bak; hastasın işte! Hasta hasta bir de kavga edip durma! Senin okumaya, durup dinlenmeye, yıldızların fısıltısını, suların şırıltısını dinlemeye ihtiyacın var. At elindeki şu tehlikeli pat pat ölüm oyuncaklarını!

*

Alsak dünyanın elinden silâhları; konuşacak konu kalmaz. Kalmasın; kendimizi dinleriz biraz. Sükûnet ne güzelmiş, deriz. Savaşçılar işsiz kalır! Kalsın. Belki insanlığı yaşarlar biraz!

*

Dünya aklını başına almalı; kalbini yerine koymalı. Sahne yanarken; sahnenin gerisindekiler nereye kadar gülecek! İki kere iki her zaman dört etmiyor; aksine “dert” ettiği çok! Senaristlerin tarih, edebiyat, estetik, insaf, telâkkileri/algıları çok hasarlı... [Kış gelmiş; sayın tezgâhçılar! Kestane kokusundan da haberiniz yok! Bir gelin, görün; silâh ve para kokusundan iyidir!]

*

Can aziz, can muhterem, can ince... Ne can kırılsın ne cam... Kavgaya, gürültüye, silâhlara veda... Bu adım başı israf, bizi bu Cehennem eşiklerine getirmiş olmasın! İsraf hırsın, hırs da hırsızlığa, savaşlara kapılar açmasın! 

*

İnsanlar ikiye ayrılır: Silâha sarılanlar, kitaba sarılanlar... Sonuç: Sarıldığınla sarılırsın!

Topa, tüfeğe yakınlık; kaleme, kâğıda uzaklık... irtica değilse ne? Ne ki sizden bir şey istemiyor dünya; savaş çıkarmayın; yeter! Dünya, topladığı vergileri silâha yatırıyor. [Elinden iş gelmeyenler hazır parayı böyle harcar ve ağrımadık başımıza bez sarar.]

*

Her dilde selâmlaşmalı dünya. Artık susmalı silâhlar! Herkesin anladığı bir dil var. Var da konuşmanın sermayesi akıl ve kalp dumura uğrayınca... en kolay yol seçiliyor: Savaş... Hal bu ki... ah ve ah... derdimiz, yüzü de kalbi de yanık Karac’oğlan’ın dediği:

“Üç derdim var; birbirinden seçilmez:

Bir ayrılık... bir yoksulluk... bir ölüm...”

Bulacaksanız bunların ilâcını bulun. Ayrılıkları kavuşmakla tanıştırın. Yoksulluğu zenginliğe gelin edin; gel’in edin. Ölümü hayata döndürün. 

Bildiğiniz, tetiğe dokunmak... Bunu çocuk yapmaz. Büyüdüyseniz sizin de yapmamanız gerekir. Bak! Mermi biter; kelime bitmez. Yakıp yıkarak, gözyaşlarını selleyerek düzelir mi dünya! Birinci ve İkinci’deki tahsilat ne; Ziyandan gayrı!

[Savaşa ne gerek var; pek çok sayın büyükler!]

*

Savaşı büyükler çıkarıyor; en çok da çocuklar ölüyor; ne için! Hepsi de diplomalı bu savaşçı takımının. 

Okulları sil baştan ele alsak; okulsuz ve savaşsız hayatlara başlasak! Dünyadaki okullar bizi bu medeniyetin içine attı. 

Hani saadet, adalet, sükûnet, tebessüm, müsamaha, daha, daha...

Kendimizi, kitapları, kâinatı okutmayı bildirmeyen bu okullar açık da olsa kapalı! 

 *

İyi ki diploması yok Yunus Emre’nin... Karac’oğlan okusa cahiloğlan olacaktı belki! 

Kim varsa dünyada savaş çıkaran; ne hayatın ne de ölümün farkında... 

*

Said Nursî yüz yıl önce kılıcını kınına sokmuş; sepetinden kelimeler ikram etmiş. 

Yıl 2022. Kurşunların yerini kelimelerin aldığını görmek istemeyenler var. 

Ey cehalet, ey zulüm, ey tarihten ders almazlık... Ne çirkin şeylermişsiniz!

*

Arılar ve kelebekler azalıyor[muş!] Bu da tarımı etkiliyormuş. Bombalarla uğraşan dünyada kelebeklere, arılara fazla yer yok! Onlar da kendilerine yeni bir dünya bulsun diyorlar.

Dünya şu ân kaba ve dayı... Kendini unutanlar neyi hatırlar, kimi sayar ki...

*

Bu kadar silâhla dünyayı koruyamadığınız anlaşıldığına göre; bunları hemen derin bir mezara gömün. Çok safça bir teklif; değil mi! 

*

Savaş... sevginin iflâs hali...

*

Dünya martılarla konuşsun biraz.

Bulutlara baksın ara sıra.

Savaşlara vakit kalmaz.