Üstad Bediüzzaman Said Nursî Hazretleri, Risale-i Nur’un teşekkülü esnasında talebelerine sürekli ihtiyat ile hareket edilmesini tavsiye etmiştir. Gerek Risalelerin basımı, dağıtımı ve gerek mahkeme safhaları gibi her konuda ihtiyatı tavsiye etmesi bugün de aynı hassasiyetin bizler tarafından da uygulanması gerektiği kanaatini taşıyorum. Dolayısıyla Lâhikalardaki ihtiyat konularının bir kısmını paylaşmak istiyorum:
Risale-i Nur’a bir tecavüz olduğunda Nur Talebelerinin nasıl davranacağını Üstad Hazretleri şöyle anlatıyor: “Din perdesi altında bazı safdil hocaları veya bida taraftarı veya enaniyetli sofi meşreplileri bazı kurnazlıklarla Risale-i Nur’a karşı-iki sene evvel İstanbul’da ve Denizli civarında olduğu gibi-istimal etmek ve Risale-i Nur’a ve şakirtlerine ayrı bir cephede tecavüz etmeye münafıklar çabalıyorlar. İnşaallah muvaffak olamazlar. Risale-i Nur şakirtleri, tam ihtiyatla beraber, bir taarruz olduğu vakitte münakaşa etmesinler, aldırmasınlar. Aldanan ehl-i ilim ve imansa, dost olsunlar, ‘Biz size ilişmiyoruz. Siz de bize ilişmeyiniz. Biz ehl-i imanla kardeşiz’ deyip yatıştırsınlar.” 1
İhtiyatsızlığın cezası olarak çekilen bir sıkıntıyı Üstad şöyle açıklıyor: (Kuleönündeki Mustafa ile Hafız Mustafa’nın şimdilik gelmesinler dediği halde üç kişinin ziyarete gitmesi ve sonra yaşananlar):
“Herbirimiz ötekine bırakıp ihtiyatsızlık etti. Onlar fecirden evvel gittiler. Öyle bir fırtına onları iki saat mütemadiyen tokatladı ki, bu fırtınadan kurtulmayacaklar diye telâş ettim. Şimdiye kadar bu kışta ne öyle bir fırtına olmuş ve ne de bu kadar kimseye acımıştım. Sonra Süleyman’ı, ihtiyatsızlığının cezası olarak arkalarından gönderip, sıhhat ve selâmetlerini anlamak için gönderecektim. Mustafa Çavuş dedi: “O gitse o da kalacak. Ben de onun arkasından gidip aramak lâzım. Benim arkamdan da Abdullah Çavuş gelmek lâzım.” Bu hususta “Tevekkelnâ alâllah” dedik, intizar ettik.” 2
Üstad, Âyet-i Kübra’nın serbestiyetinden sonra da yine ihtiyatı tavsiye ediyor: “Çaresiz mecburiyetle serbestiyetini, beraatimizi resmen kabul etmişler. Fakat yine gizli zındıka komitesi, elinden geldiği kadar nazar-ı millette kendilerini lânetten, nefretten bir derece kurtarmak için, kusurlarımızı arıyorlar ve hükümeti iğfal etmeye çalışıyorlar. Onun için, biz, eskisi gibi ihtiyatımızı elden bırakmamalıyız. 3
“Dünkü gün, bayramdan sonra bana göndereceğiniz emanetleri beklerken, mektubunuzu aldım, ‘Bir iş var olmazsa on gün sonra takdim edeceğiz’ cümlesini gördüm. Demek telâş etmişsiniz, onun için göndermediniz. Endişe edilecek birşey yok. Fakat buraya ehemmiyetli memurlar geldikleri zamanda göndermemek, emanet buraya gelmemek, ihtiyarsız bir güzel ihtiyat olmuş.” 4
Üstad Hazretleri Mu’cizat-ı Ahmediye ve Mu’cizat-ı Kur’âniye Risaleleri’nin basımında ihtiyatı tavsiye ediyor: “Hem Mu’cizat-ı Kur’âniye Zeyilleriyle ve Mu’cizat-ı Ahmediye (asm) dahi zeyilleriyle beraber ikisi bir cilt içinde eski harflerle imkân dairesinde ya İstanbul veya başka yerde eski harflerle, tevafuklu Hizbün-Nuriye, Hizbül-Kur’ân gibi tab etmesine çalışmak lâzımdır ki; Kur’ân-ı Mu’cizül-Beyanın göze görünen tevafuk mu’cizesinin muhafaza ile tab edilmesine mukaddeme olsun. Fakat teenni ile, meşveretle, ihtiyatla bu kudsî meseleye çalışmak lâzımdır.” 5
Dipnotlar:
1- B. Said Nursî, Asa-yı Musa, 236.
2- B. Said Nursî, Barla Lâhikası, 207.
3- Said Nursî, Emirdağ Lâhikası, 47.
4- A.g.e. s. 71.
5- A.g.e. s. 73.