Yûnus Emre’nin dergâha ilk geldiği andan itibaren onun şeyhe mürid olma isteğinden rahatsızlık duyan dergâhın baş müridi Molla Kâsım, her fırsatta olduğu gibi, bu durumda da Yûnus’un bu işlerin adamı olmadığını dile getirircesine sözler söyler, tavsiyeler verir.
O ki koskoca Nallıhan kadısı, o ki devletlü işlerin adamı, ne işi olur ki fakir bir dergâhta ümmî bir şeyhin talebesi ola.
Yüksek medreselerden, zamanın en önemli müderrislerinden ders almış kadı Yûnus, tüm o debdebe ve etiketleri terk ederek gelip bu dergahtan ne öğrene...
Molla Kâsım’ın anlamadığı bütün bu soruların arkasında, Yûnus’un dergâha gelip şeyhe mürid olmak istemesinden sonra başlayan ve giderek derinleşen bir korku vardır. Kâsım, küçük yaşından itibaren, Şeyhin terbiyesine girmiş ve nice dersler almıştı. Hem zeki, hem tedbirliydi. Hâlihazırda dergâhta, Şeyhten sonra tüm işler ondan sorulurdu. Şeyh dışında dergâhta ders yapan ve müridlere usul – erkân öğreten tek kişiydi.
Bunun yanı sıra dergâhın eksiğine-gediğine bakar, dergâh ehlinin vazifelerine nezaret eder, misafirleri karşılayıp ağırlar ve onlarla Şeyh arasında elçilik yapar ve hatta dergâhın bitişiğinde bulunan, Şeyhin hususî hanesine taalluk eden hizmetlere dahi o bakardı. Ondan başkası Şeyhin haremiyle muhatap olamazdı. O Şeyhin en gözde talebesiydi. Yılların Molla Kâsım’ıydı.
Şimdi ise koskoca bir kadı gelmiş, şeyhe mürid olmak ister. Dergâhta kalmak, Şeyhten ders almak ister.
Dergâh usulü bilmez ama bilgin. Dergâh terbiyesi almamış ama âlim. Dergâh kaidesi bilmez ama devletlü bir adam.
Kısacası, medrese talebesi ile dergâh müridi karşı karşıyadır.
İşler hiç de kolay olmayacaktır. Her iki isim de birbirinin en büyük imtihanı olacaktır belli ki. İkisi için de işler çok zordur. Yûnus Emre, nefsinde kadılıktan köpek bakıcılığı hizmetlerine düşmenin ağır ezikliğini yaşayacaktır.
Molla Kâsım ise dergâhta yıllardır tırnakları ile kazıyarak edindiği makamı bu yeni müride kaptırma korkusu içindedir.
-DEVAM EDECEK-