Siz bunun neresindesiniz hiç kendinize sordunuz ya da kendinizi sorguladınız mı? Bu soruya bazen evet, bazen de hayır olarak cevap verdiğinizi duyar gibiyim.
Koca kalaslarla ya da dayanaklarla muhkem olduğuna inandığınız düşünce, yaşantı ya da aklınıza ne gelirse değerlerin tarumar olduğunu yaşadınız mı? Yaşadı iseniz ruh dünyanız acaba ne âlemde idi, neler hissettiniz?
Ben hissettim, bütün değerlerimin tarumar olduğunu yaşadım. Dayanacak tek nokta, en güçlü kaynak Allah’a yaslanıp hamd ettik, duâ ettik ve yakardık.
Babamız akciğer kanseri ve 3. safhada. (Doğrusunu Allah bilir, ama doktorlara göre 6-12 aylık ömrü var.) Koca ömür bir cümleye sığmıştı. Koca adam ne oldu sana? O an sana sarılmak, kucaklamak “Babacığımmm” demek ne kadar da istemiştim. Her halde senin genlerini taşıdığımız için tıpkı senin gibi ne sevindiğimizi, ne de üzüldüğümüzü söyleyebildik. Şimdi, ama şimdi söylemek ve sana sarılarak yüreğimden gelen çağlayanlar gibi “Seni çok seviyorum babacığım” diyorum. Lâkin sen duyabilecek misin? İşitecek misin sana yüreğimden gelen haykırışları?
Bugün “facebook”a gelen mesaja baktığımda babalar için yazılmış olan şiiri okudum, ağladım. Yüreğimdeki ve gözyaşlarımdaki göz damlaları bitesiye kadar ağladım.
“Kan ağlarken yüreği, gözünde nem görmediğim.
Beş parasız günlerin sabahında,
Kısmet tellâllarına minnetini duymadığım.
Dünyanın kalleş şövalyelerine restini çeken,
Koca yürekli adam, babam.”
“Nokta kadar menfaat karşısında, virgül kadar eğilme ey oğul!” diyen babam. İnan hiçbir zaman senin gözünde yaş görmedim, eminim ki senin de ağlamak hem de hıçkıra hıçkıra ağlamak istediğin zamanlar olmasına rağmen hep içine attın. Bizlere “Babalar ağlamaz” mesajı vermek için mi idi? Niçin baba, niçin bize ağlamayı öğretmedin? Niçin “Ağlayın, ağlayın, peygamberler, evliyalar, asfiyalar bile ağlamış iken sizler niçin ağlamayasınız? Ağla evlât, ağla” demedin baba. Bugün ben ağlıyorum hem de yüreğimdeki gözyaşlarını bitiresiye kadar. Lâkin sadece arabada yalnız başıma iken ağlıyorum.
Tıpkı şairin dediği gibi:
“Daha dün yaşadım dediği,
Yetmiş yıllık ömür.
Küsmüş hayatın fildişi kulelerine,
Tırnaklarını geçirmiş kendi yüreğine,
Kanattıkça yüzü gülüyor, dili söylüyor.
Konuş, konuş, sakın ha susma,
Koca yürekli adam”
Seni çok seviyorum babacığım. Hiçbir zaman bizlere derdini söylemedin, hep kendi dünyanda, kendi vicdanında çözdün o girift iç içe girmiş dertleri. Hep bizden uzak tuttun, keşke dertlerine derman olabilsek... Keşke hastalığına şifa olsa idik ne mutlu olurduk. Bugün hasta yatağında ağrılarının fazlalaşmasına, sıkıntıların çoğalmasına rağmen hep “İyiyim evlât, iyiyim evlât” dedin. Niçin “Canım acıyor evlât” demedin? Herkesin dertlerine derman olurken “Evlâdım” dediğin bizler de senin dertlerine derman olsa idik. Şair ne güzel söylemiş. Hayatı, acıları, sevgiyi, ölümü, acıyı, hasreti buluşmayı... Kalbindeki güzellikleri söyleyemeyen ben, söyleyecek ne bir kelime, ne de bir cümle bulabiliyorum. Sadece ve sadece şairin söylediği o güzel dizeleri ağlayan kalbim akan gözyaşlarım ile sadece tekrar ediyorum:
“Derdini söylemeyen,
Kimseye eyvallah etmeyen, minnetsiz adam,
Yürüdüğünde yeri titreten,
Kıymet bilen,
Kıymetini bilmediğim, derdimi söyleyemediğim,
Koca yürekli adam, canım babam”
 Bugün güzel bir gün ve hüzünlü bir gün. Sağlığına duâcıyım. Ve sana, yıllardır söyleyemediğim o güzel cümleleri söylüyorum:
Seni çok, ama çok seviyorum, benim koca yürekli babacığım!