Bir durak sonra orta kapı tekerlekli sandalyede bir amcanın önünde durdu. Otobüs kapılarını açarken sağa doğru meyletti (otobüslerin böyle bir işlevine ilk defa şahit oldum) ve bir vatandaş da basamak platformu açtı amca çıkabilsin diye. Kapılar kapanırken amca yerine doğru geçiyordu ki yanda oturan kızdan sandalyenin arkasında asılı poşeti almasını rica etti, sırtını desenli, mavi mindere yaklaştırabilmek için. Kızın annesi (öyle olsa gerek) amcanın poşetini tekerlekli sandalyenin önüne bırakıp arkada başka koltuğa kızı ile geçti.

Bu arada düşündüğüm şey amcanın bu şekilde yardım isteyebilmesindeki güzellik ve incelikti. Rabbim nasıl zekât vasıtasıyla bazı kullarının rızkını bir başkasının rızkından verdiği gibi, böyle farklı imkânlarda yarattığı kullarının bazı işlerini bizlerin tutum, davranış ve hareketleri vasıtasıyla gördürüyordu. Bazı işlerin bizim vasıtamızla gerçekleşmesi gerekiyordu, ama bu vasıta olma vazifesini unutan bizler ancak böyle ses ile rica edilince insafa gelip harekete geçiyorduk.

Bir süre oturan amca cüzdan gibi bir bez çanta çıkardı. Ellerinde de tam hâkimiyet sahibi olmayan amca, bez çantanın içindeki kartını eline aldı. Elimde tesbihle bir şeyler çeken ben, bir yandan da amcaya kaçamak bakışlar atıp duruyordum. Amca da etrafa hafif hafif bakınarak usulca, sessizce bekliyordu. Ağzından tek kelime çıkmıyor, elinde kartı ile öylece bekliyordu bakınarak insanlara. 

Sonunda amca ile bakışlarımı buluşturup ‘Kartınız basılacak mı?’ diye sorabildim. Amca rica etti. Kalkıp yanına gittim. Elini uzatıp kartı vereceğini düşünen zihniyetim bir an bekledi, ancak amcanın elleri kartla kucağında bekliyordu. 

Uzanıp kartı alıp bastım. Geri dönüp kartı amcaya uzatıyordum ki amca bez çantasını ağzını açmış bekliyordu. Kartı içine koydum ve amcanın teşekkür dileğiyle yerime geri oturdum.

Amca kartını basacak birini arayıp bakınırken bunu fark ettiğim halde bir süre bekleyen kendimden utandım. Rabbimin bana verdiği sayısız nimetlerden biri olan bu sağlıklı bedenin zekâtını geciktiren bana kızdım. 

Evet, bu hoş amca sayesinde yaşatmamız gereken insanlığı; İslâmiyet’in emri, Allah Resulünün (asm) öğretisi olan hoşgörüyü nefsime ihtar ettim, elhamdülillah. İnsan sıfatına yaraşır uhuvvet, dayanışma ve yardımlaşma çerçevesinde sürdürmem gereken hayatımı düşündüm tekrar.

Rabbim insan sıfatını yaşatan kulları olarak teslim-i ruh etmeyi nasip eylesin!