Sık duyduğumuz bardağa dolu ya da boş yönünden bakmak, Polyanna olmak ya da olmamak meselesi. Ya da bir başka deyişle mana-i harfi ile görebilmek kâinatı; hikmeti okuyabilmek, şerrin arkasında dâhi hayrın bulunduğunu fark edebilmek meselesi.

Bu bakış açısını kazanmak sebeplere dayanarak, göze görünenin arkasını, esasını göz ardı edip ayrıntısını kestiremeyen fani dünya görüşünden sıyrılmayı başarmakla mümkün olabilmekle beraber; gaflet diye adlandırabileceğimiz bu perdeyi kaldırabilmek her zaman kolaylıkla gerçekleşemiyor. Ancak bu farkındalık olayı ufak bir düşünce ve odakla da gerçekleşebilen kolay bir durum aynı zamanda.

Burada bahsettiğimiz farkındalık, bakış açısı yönünden aklımda yer edinen bir örneği paylaşmak istedim. Âşikârdır ki evlât acısı, evlâdını kaybetme hâli bu dünyadaki zor sınavlardan biridir. Hiç dünyaya gelemeden, yüzü, rengi, nefesi bilinmeden uçup giden bebeklerin durumu ise ayrı bir hâle sokar insanı. Allah sabır versin diyerek üzüntü bastırılmaya çalışılır kimi zaman. Ancak aklımıza gelemez her zaman, acaba bu gerçekten sadece üzüntü duyulacak bir şey midir?

Rahmetli anneannem arada vefat eden bebek olmadan altı evlâdının olmasını ifade için ‘Hiç şefaatçimiz yok’ ibaresini kullanırmış. Şefaatçi… Cennette doya doya kucaklanıp sevilecek, o anne-babaya şefaatçi olacak bir evlât. Rabbimin hediye olarak ahirete sakladığı bir evlât. Perdenin arkasındaki hakikat.

Bir söz ile uyanan farkındalık, açılan perde, kalkan gaflet. Hakîm Rabbim hepimizi perdeyi aralayabilen, esası, hakikati görebilenlerden eylesin.