Ankara ufuk olmaktan çıkıp sınır içi haline geldi artık. Lâkin birkaç saat öncesinin duyguları hâlâ yürek göklerimizde asılı duruyor. Bir süre inmek istemiyorlar. Sevilen dostlar, hasret kalınan simalar, hoş insanlar... Bir dahaki sefere görüşebileceğimiz zaman meçhul olsa da, bu tatlı anların lezzeti kalplerimizi, zihinlerimizi kolay kolay terk etmemesini umuyoruz.

Kıymet ve önem kavramlarının anlamlarını bir kere daha teyit ettiriyor bir güne sığdırdığımız bu değerli saniyeler, dakikalar. Aynı şehirde olsak bile çok da sık göremediğimiz kardeşlerimiz ile servisimize dizilme imkânı veren bir gün. Daha yola koyulmadan tanıdık yüzlerin artması ile havayı saran tatlı hissin eşliğinde yola koyuluyoruz. 

Gözlerim bir açılıyor saatler geçmiş. Yolculuğun bütün yorgunluğu ve negatif olabilecek yönleri tadına doyamadığımız bu atmosferle ağırlığını yitirerek uçup gitmiş çoktan. Ve hedefimize vardığımızda ise bizlerle ayrı bir heyecan sarmaya başlıyor. Dünyaya merak ile bakan bir çocuk gibi göğü, yeri bir inceliyoruz, etrafımızı saran çehreleri tarıyoruz. Görüşmeyi umduğumuz kardeşlerle karşılaşmak da umulmadık bir şekilde sürpriz gibi önümüzde beliren kardeşlerle karşılaşmak da birbirinden altta kalmaz şekilde coşku ve sevinç dolu bir şekilde gerçekleşiyor. Bir yüzü görüp tebessüm etmekten, bir selâm vermekten, hâl hatır sormaktan mutlu olmak. Mutluluk o kadar da uzak veya elde edilmesi zor bir şey değilmiş, bir anda kalbe lütfedilen bir hismiş elhamdülillah.

Bu minik karşılaşmalar gösteriyor bize kıymet ve önemin büyüklüğünü. Bu minik karşılaşmalar sadece su serpmekle kalmıyor gönüllerimize; aynı anda bir kıvılcım çakıyor bedenlerimizde. Ahir zamanın hızla akışına yenik düşüp uyuya kalmış istidatlarımızı intibaha getiren bir kıvılcım. Hedeflerimizi, hizmetimizi, himmetimizi hatırlatıp bizleri harekete geçiren bir kıvılcım. Zaman içinde kaçıp duran bana bu yazıyı yazmak için uyarıcı olan bir kıvılcım.

Bir kıvılcım ki Uhuvvet Risalesini gözler önüne seriyor. ‘Evet, tevhid-i imanî, elbette tevhid-i kulûbu ister. Ve vahdet-i itikat dahi, vahdet-i içtimaiyeyi iktiza eder’. Aynı zaman ve aynı mekân lâkin çok farklı ve fazla duyguların akışı. Kesin olan tek şey menfi bir duygu yok, her şey muhabbetten, her şey uhuvvetten. İşte bu şartlar tekrar ayağa kaldırıyor bizleri. İşte bu kıymetli gün himmetimizi harekete geçirip istidatlarımızı uyandırıyor. Nice böyle günlere şahit olmak, nice böyle günlerin bir parçası olmak duâsı ile selâmun aleyküm.