Mevlid Kandili Hz. Peygamberi anlama ve anlatmaya vesile olmalıdır. Bu hususta Bediüzzaman Mesnevi Nuriye’de Hz. Peygamber (a.s.m)’i şöyle anlatır: “Mürşid-i imânî, Resûl-i Ekrem (a.s.m) bak, nasıl neşrettiği hakikatin nuruyla, hakkın ziyasıyla, nev-i beşerin gecesini gündüze, kışını bahara çevirerek, âlemde yaptığı inkılâp ile âlemin şeklini değiştirerek nuranî bir şekle sokmuştur. Evet, o zâtın nuranî güzelliğiyle kâinata bakılmazsa, kâinat bir mâtem-i umumî içinde görünecekti. Bütün mevcudat birbirine karşı ecnebî ve düşman durumunda bulunacaktı.”[1]

“Sen olmasaydın, Ben Kâinatı halk etmezdim”[2] dediği, insanların sevgilisi, insanların ve cinnilerin Nebisi, 70 bin âlemin Efendisi olan sevgili peygamberimizin dünyayı şereflendirdiği gece.

Yine Bediüzzaman Mesnevî-i Nuriye adlı eserinde Hz. Peygamber (a.s.m)’i şöyle vasfediyor: “İ’lem eyyühe’l-aziz! Şu gördüğün büyük âleme büyük bir kitap nazarıyla bakılırsa, nur-u Muhammedî (a.s.m.) o kitabın kâtibinin kaleminin mürekkebidir. Eğer o âlem-i kebir bir şecere tahayyül edilirse, nur-u Muhammedî hem çekirdeği, hem semeresi olur.”[3]

Allah’ın rasulü dünyayı şereflendirmeden önce onun mübarek nuru şereflendiriyor ve o nur Hz. Âdem’den Hz. İbrahim’e oradan Hz. İsmail’e ve dedesi Abdülmuttalib’e ve oradan da gerçek sahibi olan peygamberimize intikal ediyor. Bu gece de peygamber efendimiz buyuruyorlar ki; “Hz. Allah ilk önce benim nurumu ve ruhumu yarattı. Âdem (a.s.) su ve toprak arasından iken ben peygamber idim. Benim peygamberliğim ilân edilmişti.”

Cenab-ı Hak peygamberlerini gönderirken gerek doğumlarından önce, gerekse doğumlarından sonra onları bir takım mucizeler ve peygamberlik âlametleriyle göndermiştir. Hatemü’l-Enbiya olan Peygamberimiz (a.s.m) için de böyle olmuştur.

Hz. Âmine Peygamberimizi dünyaya getirir getirmez bir ses: “Şüphesiz sen bu ümmetin seyidine hamile kaldın, O’nun ismini Muhammed koy” diyordu. Hz. Âmine, çocuk doğar doğmaz, çok sevdiği ve kurbanlık develerle kurtarıp sonra da kaybettiği oğlu Abdullah’tan dolayı gönlü hüzünlü Abdülmuttalib’e “bir oğlun oldu, gel de gör” iltifatında bulunularak onu, torununu görmesi için çağırdı. Doğum evine koşarak gelen Abdülmuttalib, torununu kucağına alarak sevdi ve âdeti üzere Kâbe’ye götürüp tavaf ettirecekti. Hz. Âmine, Abdülmuttalib’e, duyduğu sesi, doğum anındaki gördüğü olayları anlatarak isminin Muhammed konacağını hatırlattı. Abdülmuttalib onu Kâbe’de tavaf ettirdikten sonra ismini Muhammed koymuştu. [5]   Mevlid Kandilinde Hz. Peygamberi hatırlamak, ona salatü selam okumak ve Kainatın efendisini tefekkür etmek geceyi ihyada yapılması gereken en önemlisidir. Ayrıca bu gecede ona olan imanımızı, sevgimizi ve biatımızı tazelemeliyiz. Bu vesileyle Tüm Müslümanların kandilini tebrik ederken, insanlığın İslam’ın fecrinde uyanmasını niyaz ediyorum.

 Dipnotlar:

[1]Mesnevi-i Nuriye, s.23.

[2]Keşfü’l-Hafa, c.2, s.164.

[3]Mesnev’i- Nuriye, s.99-100.

[4]Câmî; a.g.e. s.40.

[5]Elitok, Halil; Yaşayan Kur’an Model İnsan 

Hz. Peygamber, s.35.