Zebur, Tevrat, İncil ve Kur’ân tek bir İlâhtan geldiğine göre, birbirlerini tasdik etmeleri gerekmez mi?

Peki, neden sadece Kur’ân-ı Kerîm’de bu tasdik vardır? Neden her biri ayrı bir yol, ayrı bir hüküm, ayrı bir toplumsal düzen emrediyor?

Dünya üzerinde Zebur’un aslî metni bulunmamaktadır. Günümüzde “Mezmurlar” adıyla Tanah’ın içinde yer alır; diğer kısımları ise Tevrat ve Nevim oluşturur. Ancak Yahudîlerin kendilerini üstün görme eğilimleri, diğer insanları kendilerine hizmet etmek için yaratılmış “konuşan hayvanlar” olarak nitelendirmeleri ve benzeri sapkın anlayışları, bu İlâhî metinlerde zamanla değişiklikler yapmalarına yol açmıştır. Böylece kudsî metinler saflığını kaybetmiş, çelişkilerle dolu bir hurafe kitabına dönüşmüştür.

İncil ise, Eski Ahit (Tevrat) ile Yeni Ahit’ten oluşur. Yeni Ahit, dört kanonik İncil’den (Luka, Markus, Matta ve Yuhanna’dan) oluşur. Bunlar, Hz. İsa’nın vefatından yaklaşık elli yıl sonra, eski Yunanca olarak kaleme alınmıştır. Ancak bu metinler de Tevrat ve Zebur’la aynı akıbeti paylaşmıştır: Başta yanlış çeviriler, ardından yanlış anlamaların oluşturduğu ideolojik yönlendirmeler sebebiyle; ekleme, çıkarma ve tahrifler yapılmıştır.

Hz. İsa Aramice konuşmuş, dini de Aramice öğretmiştir. Ancak toplumun genel dili Yunanca olduğu için, metinler Yunanca yazılmıştır.

Aramice’de “Allah’ın kulu” anlamına gelen Eved Yah ifadesi, Yunanca’ya “Allah’ın oğlu” olarak çevrilmiş; “Allah’ın iradesi” ifadesi “Kutsal Ruh” şeklinde aktarılmış; “Seçilmiş kişi” anlamındaki Mesih, “Kutsal Kurtarıcı”ya dönüştürülmüştür.

Hatta Hz. İsa için kullanılan “öğretici rabbi” ifadesi “Rab Tanrı” olarak çevrilmiş; böylece çeviri hataları ve anlam kaymaları, İncil’in aslî özünü kaybetmesine ve zamanla tamamen farklı bir din hâline gelmesine yol açmıştır.

Az da olsa Yunanca dışındaki dillerde yazılmış el yazması İnciller bulunmuştur; ancak kiliseler bunların tamamını uydurma sayarak reddetmiştir. Bunlar “Apokrif İnciller” (gizli İnciller) olarak anılır.

Elbette uydurma olanlar bulunabilir; fakat bu, hepsinin uydurma olduğu anlamına gelmez.

Bazı Apokrif İnciller öyle dikkat çekici bilgiler içermektedir ki, mevcut Hıristiyanlık inancını kökten sorgulatacak niteliktedir.

Bu metinlerde yer alan bazı ifadeler şunlardır:

Hz. İsa’nın Allah’ın kulu ve elçisi olduğu,

Hz. İsa’nın öldürülmeyip göğe yükseldiği, onu ele veren havarisinin ise onun suretine büründürüldüğü,

Hz. İsa’nın mu’cizeleri kendi kudretiyle değil, Allah’ın yardımıyla gerçekleştirdiği...

Başta Barnabas İncili olmak üzere birçok Apokrif incilde bu tür ifadeler geçmektedir.

Eğer bu İncillerin tamamı gerçekten uydurma olsaydı, Kur’ân’ın bildirdiği bu İlâhî hakikatlerle böylesine örtüşmeleri mümkün olur muydu?

Kur’ân’ın nüzulünden yüzyıllar önce yazılmış bu İncillerin, Kur’ân’daki hakikatleri tasdik etmesi tesadüf müdür?

Bu da gösteriyor ki, Kur’ân yalnızca son mukaddes kitap değil; aynı zamanda bütün hakikatlerin tashihidir.

O, tahrifin değil; tevhidin son sözüdür.