Özellikle aile ortamında her türlü bilgi alış verişi çok rahat ve hür bir şekilde yapılmalıdır. 

Bu toplumların ve ülkenin gelişmesi için çok önemli bir husustur. Çünkü aile, çocukların kendilerine örnek aldıkları en güzel ve ilk eğitim yeridir.

Aile ortamı içinde çocuklara karşı annenin şefkati, babanın ise himayesi en önemli hususlardandır. Ancak bunlar olunca aile içinde yetişen çocuklar gelişmeye, eğitime, öğrenmeye açık dimağları ile gittikçe topluma yararlı birer fert olurlar. Bu süreç insanın hayatı boyunca devam eder ve etmelidir de.

Verilen eğitim farklılıklarına göre çocuklar bazı olumsuz sonuçlarla karşılanır. Bu sonuçlara göre çocuklar, şımartılmış, sevilmeyen, yalancı, tembel çocuklar gibi isim ve sıfatlarla sınıflandırılabilir.

Çocuğun eğitimi hadiste de bildirildiği gibi daha anne karnında iken başlamaktadır. O halde anne-baba ne kadar eğitimli ve bilgili olursa çocuk eğitimi daha kaliteli olabilir.

Zamanımızda bilgiye ulaşmak ve bu elde edilen bilgiyi özellikle çocuklar için kullanmak ebeveynler için çok önemlidir. Eğitim hayat boyu süren bir süreçtir. Fakat araştırmalara bakıldığında çocukların kişilik gelişiminin % 65’i 0-6 yaş aralığında gerçekleştiği görülmüştür. Buna göre ailenin yani ebeveynin kişilik gelişimi için en önemli faktörler olduğu görülüyor. Elbette bu gelişim olumlu veya olumsuz yönde gelişebilir.

Halil Cibran, “Çocuklar bizimdir ama huyları bizim değildir” der. Bu söz bize çocuk eğitiminde nasıl davranılması gerektiğini özetliyor.

Ebeveynin eğitimi ne kadar yüksek olursa çocukların eğitimi için o kadar kaliteli, seviyeli metotlar uygulayabilirler. Çok bilgili olmak çocukların her hareketine müdahale etmek olarak tezahür ederse, bu sefer çocukların karakterine göre değil kendi karakterlerine göre müdahale anlamına gelir. 

Bu durumda çocukta kişilik problemleri oluşur.

Yapılması gereken çocukların hatalı davranışlarına müdahale etmemek olarak değil de gereksiz ve zamansız müdahalelerden kaçınmak olmalıdır.

Eğitimli ve bilgili ebeveynlerin çocuklar için aşırı endişeli tutumları ve toplum hayatını tamamen bir tehdit unsuru olarak görmelerine sebep olabilmekte ve bu durumda çocuğun sosyal gelişimini olumsuz etkiler. 

Meselâ arkadaşlarının kimler olabileceğini ebeveyn tesbit etmeye çalışırsa, çocuk her hâlükârda asosyal bir kişilik kazanır. Bu da çocuğun eğitim ve sosyal hayatını doğrudan etkiyebilir.

Anne-baba, eğitimsiz kişiler veya kendi hayallerini gerçekleştirememiş ve arzu ettiği başarıları gerçekleştirememiş kişilerse, o zaman da çocuğun eğitimi için hiçbir çaba göstermez ve yetersiz kaldıklarında, çocuk hayatta bu konuda tek başına bir şeyler yapmaya çalışır. Bu sefer bu konuda yardım alabilecek birileri karşısına çıktığında onların dediklerini yapar ve/veya yapmaz. Ve böylece çocuğun sosyal gelişimi ve eğitimi tamamen tesadüflere kalmış olur. Ama sonuç olumlu da olabilir olumsuz da olabilir.

Meselâ doktor olmak isteyip olamayan bir ebeveyn çocuğunu devamlı doktor olması için baskı yapar, fakat çocuk avukat olmak isterse, o çocukta kişilik bozukluğuna sebep olabilir.

Onun için çocuğun merak ve ilgi durumlarına göre yönlendirmeleri gerekir. Yani sosyal ve hissi gelişimleri şuurlu bir biçimde takip edilmelidir.

Ebeveynler arasında eğitim eşitliği veya farklılığı aralarında iletişimi etkilediği gibi sonucunda çocuklarla olan iletişimini de etkiler. 

Çocukla iyi bir iletişim kurmak için onu şartsız kabullenip ön yargılı davranmamak gerekir. Bu surette çocukta olumlu davranışlara yönelim artabilir.

Özetle söylemek gerekirse, başarılı, akıllı, becerikli bir çocuk yetiştirmek için ailelerin de eğitimi önemli olduğu kadar bilinçli davranmaları önemlidir