İnsan.. küçük bir güneş; kâinatın gözbebeğinde.. Bazen nuru sönen, bazen göz kamaştıran küçücük bir güneş..

Rahman’ın gizli hazinesi.. Kâinatı kalbine sığdıran, ama kâinata sığmayan... Kelimelerin kifayet etmediği yerde kalbiyle, Rabbiyle konuşan insan...

‘CAN’ KIRIKLARI!

Bize kim olduğumuzu, ne demek istediğimizi ve nereye gittiğimizi en fazla anlatan dilimiz... buna rağmen lisana sığmayan hâllerimiz...

Akif: “Ağlarım ağlatamam, hissederim söyleyemem / Dili yok kalbimin, ondan ne kadar bîzârım.” diye feryat ederken;

“Cam kırıkları gibidir bazen kelimeler; ağzına dolar insanın. Sussan acıtır, konuşsan kanatır” diye kıvranıyor Oğuz Atay.. Can kırığı, cam kırığından da beter!

ÇIKMAZ SOKAK YOK!

İnsanların düşmana değil; açıklamaya, anlaşılmaya ihtiyacı varmış. Kimse kimsenin çıkmaz sokağı değilmiş aslında.. yalnızca imtihan sorusuymuş.. Eşi dostu, çocukları.. sevdikleri sevmedikleri..

Hayattaki en güzel tevafuk ise; kalbinin benzerine rastlamakmış. İnsan, anladığı ve anlaşıldığı insanda çiçek açarmış.

Cihanın bilinmedik yörelerine uçar, engin denizlerde yıldızları seyredermiş.. Dönüp çocukluğuna sığınırmış sonra, bir söğüt dalında...

İnsan, yalnızca çocukmuş aslında! Çocuklar akla değil, kalbe dokunurmuş!..

BİLMEK YAKICIDIR!

Gönlünü dünyaya kaptıran yoruluyor. İnsan tüm gücüyle koşuyor, bağırıyor; dünya ise duymuyor, durmuyor. Günler akıp gidiyor.

Hayat, öğütürken eğitiyor insanı... Bazen bizi boğduğunu sandığımız şey, aslında bize yüzmeyi öğretiyor!..

Belki de; insan her şeyi içine atmaktan boğuluyor zamanla..

GÖZLER...

İnsanların hüznü her zaman, en çok gözlerinin derinliklerindedir.

Çünkü gözler kalbin aynası, ruhun penceresidir.

‘Kalbim çok şey öğrendi.. bildi.. ve yaşadı’ dedi ihtiyar çocuksu ve nemli gözlerle.

“Bahçemi beğenmeyen çiçekleri de, / Soframı hor gören yemekleri de, / Gelmişleri de, gelecekleri de affettim.”

Bilmek yakıcıdır dostum. Çünkü bilgelik yalnızlık ve kederi getirir. Bilgisini arttıran kişi acısını da arttırır.

Ruhu yorulur, kalbi daralır,. Anlatmak istese bile, anlaşıl/a/maz ve susar.’

KALBİN HÂLLERİ...

Kalp deyip geçme dostum! Kalbi anlamak, kâinatı anlamaktan daha zordur.

Kalp, hâlden hâle geçer; ‘kalbolur.’

Kırılırsa “meksûr,” yaralanırsa ‘’mecrûh’’ olur.

Terk edildiyse “mehcûr”dur.. Kimsesiz kaldıysa “metrûk..”

Acıyla dolduysa “mahzûn,” mutlulukla dolduysa “mes’ûd” olur.

Merhem sürülüp onarılırsa “mecbûr”dur.

Hayatta; bir insana yapılacak en güzel iyilik, kırık kalbini tamir (mecbûr) etmek, bir şüphesini gidermektir.

“KALPLERİN TABİBİ!”

Rabbimiz, kalbimizi hâlden hâle çeviren, kelimeler olmadan da bizi duyan, kalplerimizin tabibi sensin. Sen “Ol!” deyince, olmazları olduransın.

İnanıyoruz ki, eninde sonunda rahmetin yetişecek. Kalbimizdeki hüzün bulutları dağılacak ve ümit güneşi yeniden parlayacak.

“Benim bildiklerimi bilseydiniz az güler, çok ağlardınız!” diyen Habibin (asm) hürmetine. Sırlarını öğret bize.. Sevdir bize sevdiklerini. Ve bir kolaylık ver, her güçlüğün yanında... Amin!