“Vallahi, sen Allah’ın yarattığı yerlerin en hayırlısı, Allah katında en sevimli olanısın. Bana, senden daha güzel yurt yoktur. Çıkarılmaya zorlanmamış olsaydım senden hiç ayrılmaz, senden başka yerde yurt, yuva kurmazdım.”
Resul-i Ekrem Efendimiz (asm) Mekke’ye bakarak söylemişti bu sözleri. Mekke’den ayrılmak ona çok zor gelmişti, fakat görevine sadakatin gereklerinden biriydi bu hicret.
Resul-i Ekrem (asm) Müslümanları önceden göndermiş; kendisi Ebu Bekir (ra) ile beraber arkadan gidiyordu. Fakat yolculuk esnasında garip hadiseler meydana geliyordu.
Yolculuk hızlı ve yorucu bir şekilde devam ediyordu. Resul-i Ekrem Efendimiz (asm) çok susamıştı. Yolda karşılaştıkları bir çobandan süt istediler. Çoban:
“Yanımda süt verebilecek hayvan yok. Sadece şu keçi var; o da kısırdır, sütü yoktur.” dedi.
Bunun üzerine Peygamber Efendimiz (asm) keçinin yanına giderek onun memesine dokundu ve sağmaya başladı. Keçi o zamana kadar hiç vermediği kadar süt verdi ve hepsi de bu sütten kana kana içtiler. Hayretler içinde kalan çoban:
“Kimsin sen? Şimdiye kadar senin gibisine rastlamadım.” dedi.
Peygamber Efendimiz (asm):
“Sana kim olduğumu söylerim, ama gizli tutman şartıyla.” buyurdu.
Çoban gizli tutacağına dair söz verince de:
“Ben Allah’ın Resulu Muhammed’im.” buyurdu.
Hayreti şaşkınlığa dönen çoban:
“Yani Kureyş’in ‘yolunu sapıttı’ dedikleri zat sensin öyle mi?” dedi.
Peygamber Efendimiz (asm):
“Onlar böyle söylüyorlar.” buyurdu.
Bu defa hiç tereddüt etmeyen çoban:
“Ben şahadet ederim ki Sen hak peygambersin. Getirdiğin din haktır. Ben sana tabi oldum.” diyerek Müslüman oldu.