El-emin olarak davasında tavizsiz olunmalı.

Davut (as) gibi;

Demirleşmiş kalpler hamur gibi yoğurmalı.

İsa (as) gibi;

Müzminleşmiş hastalıklara çare bulunmalı.

Musa (as) gibi;

Taşlaşmış gönüllerden âb-ı hayat çıkartılmalı.

Süleyman (as) gibi;

Teshir-i hava ile dimağlara taze hava taşınmalı.

Pederimiz olan Âdem (as) gibi;

Hilafet davasında rüçhaniyet istiyor isek hakikat-ı esma talim edilmeli.

Evâmir-i teklife itaat ile;

Lisanımız Risale-i Nur olmalı.

Hikmetle hareket ile hizmetimiz kolaylaşmalı.

Hakikatlar, sah-ı manevî düsturları içerisinde hayat-ı maneviyemize yansımalı.

Çünkü Risale-i Nur yalnız bir kitap değil, bir tarz-ı hayattır. Lisanımızda olduğu gibi, ahlâkımızda ve temsilimizde de Risale-i Nur'un hâl dili hissedilmelidir.

Cenab-ı Hak (cc) lisan-ı remziyle bizlere diyor ki: Ey Nur Talebeleri, “adetullah” kanunlarıma uyunuz.

Görün bakın; Peygamberlerimi nasıl vazifelerinde ne surette imtisal ettirdim ise, sizler de bu usullerle çalışınız.

Adalet-i tamme ile hizmetinizi tatbik-i hayata geçiriniz.

Şûranızda hâkim-i adaletpişe ile ihlas düsturlarını rehber edininiz.

Zira bu zamanda en büyük tehlike enaniyettir.

Risale-i Nur’un mesleği ise şahs-ı manevî ile hizmet etmektir.

Bu ulvî hizmet, bir ferdin değil, cemaatin, yani kardeşliğin, uhuvvetin ve tesanüdün meyvesidir.

“Bizim mesleğimizde en mühim esaslardan biri de tesanüddür, uhuvvettir. Birbirini tenkit değil, tekmil etmektir.”

Öyle ise; Hamlinden çekindiğimiz iman hizmeti, ihsan-ı İlahi tarafından omuzlarımıza tevdi edilmiş, her birimiz emanet-i kübraya, halife-i hizmet şuurunda baş-göz üzerine deyip çalışmalıyız.

Madem ki;

Her kemalâtın, her ilmin, her terakkiyatın pişdarları Peygamberler olmuş, bizlere rehber olarak onlar yeter.

Asır itibariyle, onları iyi anlamak ise;

Risale-i Nur süzgecinden, Üstadımız olan Bediüzzaman Said Nursi’nin (ra) tedrisatından geçmiş olan hakikatlar, düsturlar, prensipler ahirzamanda en mergub hizmet şeklidir.

Ve unutulmamalıdır ki;

Bizim vazifemiz netice almak değil, yalnızca vazifemizi yapmak ve “müsbet hareket” etmektir.

Zira Üstadımız buyurur ki: “Bizler müsbet hareketle, yani yalnız imana hizmet etmekle mükellefiz.”

“Neticeyi Cenab-ı Hak’tan bilip, biz yalnız vazifemizi yaparız. Vazife-i İlahiye’ye karışmayız.”