Kendisi hem ehl-i dünya hem ataist iken, bir cümle kalbine Nur tohumları atıyor. Ehl-i dünya dediysem, herşeyi zirvede yaşamış, maddeten üst seviyede, Allah, iman, ölüm gibi hakikatler telâffuz dahi edilmemiş, nefsin hevesleri ön planda tutulmuş bir hayat.

Kendisinin uyanışı, komşusunun, gelin mevlidine çağırmasıyla başlıyor. İstemeyerek de olsa dâvete icabet ediyor. Kendi hayat tarzıyla bağdaşmayan bu ortam onu sıksa da, sohbet eden kişinin hali, tavrı ve giyim tarzı dikkatini çekiyor. Anlatılanları çok hatırlamasa da o gün heybesine aldığı (kendi ifadesiyle), “çocuklarınızı abdestsiz emzirmeyin” cümlesi.

O günden sonra dört çocuğunu da abdestsiz asla emzirmediği gibi gördüğü rüyaların etkisiyle de iç dünyasında tarifsiz bir arayış başlıyor. Fakat ne gittiği yerler ne de okuduğu kitaplar onu tatmin etmiyor. Kendi çabasıyla Kur’ân-ı Kerîm’i öğreniyor, hacca gidip geliyor. Yıllar sonra Kur’ân-ı Kerîm’i daha iyi öğrenmek adına Kur’ân kursuna başvuruyor. Tabi o süreçte çetin imtihanlara da maruz kalıyor.

Beni etkileyen, Kur’ân hocasının yıllar önce komşu mevlidinde sohbet veren aynı kişi olması. (ki Nur Talebesi) O gün sohbet de anlatılan hakikatler, kalbine öyle bir Nur tohumu atmış ki, bugün halis, muhlis, sadık bir Nur Talebesi kendisi. “Risale-i Nur’da öyle bir manevî zevk ve cazibedar bir nur var ki” (Tarihçe-i Hayat) o cazibe ile komşu mevlidine gitmeye sevk edilmiş. O cezbin neticesi ki, bugün Nur dairesinde birlikte hakikatleri mütalâa ediyoruz, elhamdülillah.

Risale-i Nur müşteri aramaz, ifadesini şimdi daha iyi anlıyorum.

“Risale-i Nur’un hocası Risale-i Nur’dur, başkalarından ders almaya ihtiyaç bırakmıyor. Herkes istidadı nispetinde kendi kendine istifade eder. Aklınız her bir meseleyi tam anlamasa da ruh, kalp ve vicdanınız hissesini alır. Ne kadar istifade etseniz, büyük bir kazançtır.” (Sözler’in sonundaki ‘Konferans’)

Evet, bazen bir kelime bir cümle, istifadeye ya da uyanışa medar olabiliyor. Hatta lisan-ı halimiz, zahiri görüntümüz.

“Zübeyir Abi Nur Talebelerinin pejmürde ve dağınık olmasını istemezdi. Ayakkabıları boyalı, pantolonları ütülü olmalarını, temiz giyinmelerini, tıraşlı olmalarını söylerdi.” (İşte Hayatım kitabından.) Nur Talebesi abilerin de hep takım elbiseli olmaları manidar. Zira kardeşimizin de ilk etapta dikkatini çeken, sohbet eden kişinin düzgün, temiz giyim tarzı olmuş.

Hakikatleri okumakla beraber, ayine olabilmek; belki de bir kimsenin imanının kurtulmasına vesile olabilmek; kardeşlerimizle birebir görüşmenin ehemmiyeti, bu dâvette, kardeşimin ifadesiyle, benim heybeme aldığım hisse oldu.

Rabbim Risale-i Nur hakikatlerine hakkıyla ayine olmayı nasip etsin inşallah.