İhlâs; kelime olarak safi, içten, samimi, riyasız manasında olup, ıstılahta ise; yapılan ibadet ve amellerde hiçbir menfaati esas gaye yapmadan, sadece Allah’ın rızasını esas maksat ve gaye edinmek, insanlara riyakârlıktan uzak durmaktır.

İhlâs, sadece ahirete ait bir kavram değil, batıl düşünce ve yollarda da geçerli olan bir kavramdır. Bir insan neye inanırsa inansın, bağlandığı hakikatte ne kadar safi, samimi ve riyasız ise, bu ihlâs kendisini şerde dahi olsa muvaffak eder. Aynı ihlâs, Kur’an hizmetkârlarında olursa neticesi “Nur’un âlâ nur” olur. Buna binaen ihlâs düsturlarını evvela nefsimizde sindirip, hayata geçirmek ve ihlâs’ı tam elde edebilmek için okunmalı.

Esas olan ilim değil, ihlâsı elde etmektir. Sürekli okunduğunda, düsturlar hayatımızda yer etmeye, meleke haline gelmeye başlayacaktır. Her amel ve fiilimizde, şuur altında bizi uyaran ihlâs mekanizmasını işlettirmek için okunmalı.

Hizmet içinde veya ibadetlerde veya ilim ve amellerde insan terakki ettikçe, nefis ve şeytanın fırsattan istifade etmesiyle, enaniyet ve gurur devreye girebilir. Enaniyet ve gururu kırabilmek ve şahs-ı manevi havuzunda eritebilmek için okunmalı.

Zamanın meşguliyeti, hadiselerin ağırlığı bazen de anlık gaflet sarhoşluğu, insanın nazarını dağıtabilir, fikirler karışabilir, ameller safiyane olamayabilir. Nasıl ki, imanın yenilenmesi emredilmiş öyle de ihlâsın da yenilenmesi, bir nevi vücuda antivirüs programı yerleştirilmesi gereklidir. Virüslerin temizlenmesi hatta vücuda girememesi için okunmalı.

İhlâs risalesi, uhrevi hizmetlerde ve güzel amellerde ihlâs ile muvaffak olmanın sırlarını, Risale-i Nur’un esaslarından olan uhuvvet dairesindeki hassasiyet ve tesanütün kanunlarını, hizmetin ruhu mahiyetindedir. İhlâs düsturlarını, makbul olan hizmetin ancak ihlâs ile ve garazsız, rekabetsiz birliktelik ile ve şahs-ı manevinin teşekkülü ile mümkün olduğunu izah ve ispat eder. Bu nedenle İhlâs Risalesi her on beş günde bir defa okunmalı, okumaya gayret edilmelidir.

Okuyabilmek, hayata geçirebilmek duası ile...