Tuz ve baharatın yemeklere kattığı lezzet gibi tarihin seyri içinde insanları güldürürken düşündüren, ibret dersi veren dini, milli, edebi kültürümüzün zenginlikleri vardır. Atasözleri, vecizeler, şiirler, hatıralar, hikâye, maniler, makaleler, menkıbeler, fıkralar sohbetlere canlılık, heyecan ve renk katar, sohbetin değerini artırır, konunun anlaşılmasını kolaylaştırır. 

Eskiden müneccim hikâyeleri anlatırlardı. Bir gün müneccimbaşının eşi hamama gelince, ayakkabı tamircisinin eşinin eşyalarını toplayıp bir kenara atmışlar. Bu hal kadıncağızın gücüne gitmiş. Müneccimbaşının hanımının debdebeli yaşantısını, giyim kuşamını görünce fikrini değiştirmiş. Hele o yapılan iltifatı, ikramı, itibarı, etrafında hizmet edenleri görünce müneccim eşi olmayı aklına koymuş. Eve gelince yaşlı ayakkabı tamircisi eşine, senin neyin eksik mutlaka müneccim olmanı istiyorum demiş. Israrla ağlamış, sızlamış, yalvarmış, yakarmış.  

Adam, ayakkabıcıdan müneccim olmaz, dese de ferman dinletememiş. Yıldıza bakmayı, tahmin yürütmeyi, medyumluğu, müneccimliği bilmediğini söylemiş. Ne dediyse eşini ikna edememiş. Bunca yıllık eşini kırmamak için ayakkabı tamir dükkânına çarnaçar küçük bir levhada “Müneccim” yazısı asmış. Bir müşterisi ayakkabısını almaya gelince, levhayı görmüş. Kaybettiği yüksüğünü hatırlamış, bulmasını istemiş. 

Yaşlı ayakkabıcı, kaybettiği yeri ve nasıl kaybettiğini sormuş. Hamur yoğurduktan sonra evin avlusunda, yüksüğü çıkarıp elinin hamurunu yıkadığını söylemiş. Bunun üzerine yaşlı adam, senin yüksüğün tavuğun midesinde, demiş. Gidip bakmışlar, yüksük tavuğun midesinde bulunmuş! Bu hadise kısa zamanda etrafta duymayan kalmamış, şüyuu bulmuş… 

Müneccim haberleri, abartıları saraya kadar ulaşmış. O kadar meşhur olmuş ki, sorgusuz sualsiz saraya müneccimbaşı tayin edilmiş. Hanımı bu ikbal ve şöhretten memnun sevinç içinde zevkinde sefasında; yaşlı adam, sonunda başının gitmesini düşünerek nereden girdik bu işlere, diye endişe, keder ve korku içinde!

Günler böyle geçerken Müneccimbaşı, sarayın bahçesinde padişahla karşılaşır. Padişah yerden aldığı bir cismi Müneccimbaşına, “Bu avucumun içindeki nedir? Bil bakalım.” deyince nutku tutulur, korkar kendi kendine mırıldanır. “Hadi bakalım. Çekirge bir sıçrar, iki sıçrar üçüncüde…” Padişah gülerek avucunu açar çekirgeyi gösterir. Tebrikler, teşekkürler, ihsanlar, ikramı şahaneler, hediyeler…

Padişahın kıymetli bir eşyası kaybolur. Müneccimbaşını çağırıp bulmasını ferman eder. Müneccimbaşı yolun sonu göründü diye mühlet ister. Bir ay sonra bulacağını bildirir. Hanımı müneccimbaşı hanımı olmanın keyfini çıkarır. Etrafında hizmetçileri, bir dediğini iki etmezler. En güzel giyinir, kuşanır, gezer, eğlenir. 

Yaşlı adam ölüm gününü sayarak mırıldanır. Her gün yemek getiren saray görevlisi, 5 gün kaldı, üç gün kaldı, diye saymasından padişahın kıymetli eşyasının kendinin çaldığını bildiğini zannetmiş. Müneccimbaşına yalvarmış, beni söyleme demiş. Eşyayı aynı yerine koyacağını bildirmiş. Bu işten de kazasız belasız kurtulan müneccimbaşı saraydan kurtulmak için deli rolü yapmaya karar vermiş!

Padişah hamamda yıkanırken, Müneccimbaşı, bağıra çağıra “Padişahı bana çağırın çabuk!.. “ diye emreder. Ne söyledilerse dinlememiş: “Derhal Padişahı çağırın buraya!” Apar topar padişahı çağırırlar. Padişah hamamdan çıkar çıkmaz, hamamın kubbesi çökmüş, Padişah kurtulmuş!..