Kendisine Rabbini dost yapabilene, Rabbi de inşallah dosttur. Allah’ı bırakarak Allah’ın yarattıklarını dün- ya ve ahiret adına dost tutanlar büyük hüsrandadır, büyük kayıptadırlar.

İnsan merdane kalbini, ruhunu, aklını ve bütün duygularını açmalıdır ve O’na samimane hususiyetle teslim olabilmelidir. Bu tarz bir teslimiyetin sahteciliğinin, riyasının, yalancılığının ancak insanın kendisini kandırmak olduğunu çok iyi bilmeli ve idrak etmelidir.

Gerçek, hakikî dost olarak Allah’a inananlar ve itikad edenler, bu dünyada da, ahirette de gerçek, hakikî bir çok dostun kendilerini bulacağına ve bu dostlarla Allah yolunda ebedî olarak beraber olacaklarına kendi adları gibi inanmalıdırlar.

Sizin olmadığınız yerde sizi savunan; yüzünüze değil de arkanızdan sizi seven; dostlarının menfaatlerini kendi menfaatleriyle yanyana tutabilen ve koruyabilenler, dostluğu lâfla, sözle değil de fiilen yapabilen ve gösterebilenlerdir. İşte bunlar Allah’ın dostları olmaya aday olan kimselerdir.

Allah’ın dostluğunu biz- lere kazandıracak, bu konuda bizlere yardımcı olabilecek kimselerin dostluğundan, Allah bizleri mahrum etmesin inşallah.

Allah’ın yarattığı her kulda Allah adına değil de özellikle kendi nefsi adına devamlı kusurlar bulanlar; Allah için dost olamazlar ve dünyada da ahirette de dostsuz kalırlar.

Eğer, Allah’ın yarattığı ve can verdiği bütün mahlûkata, yine Allah’ın kâinata koyduğu nizam ve intizam dairesinde; O’nun şefkati, merhameti, Rahmaniyeti ve Rahimiyeti adına bakabilirsek; dostluğumuzu her halükârda ve her zaman Allah için tesis edebilir, kurabiliriz.

Dostluk evvelâ dürüstlük ister, sadâkat ister, doğruluk ister. 

Samimî, halis ve doğrulukla yapılabilen dostluklar insanı dosdoğru, elif gibi Rabbinin dostluğuna isâl eder, ulaştırır, götürür.

Rabbimizin dost edinmemizi söyledikleriyle dosdoğru olmak; mü’min ve muvahhid ehl-i imanın şiarı, vazgeçilmez özelliği olmalıdır.