Bu dünya hayatında insanın en büyük hatası; dünyanın suri, geçici, kendine göre şaşaalı, zevkli; kendine göre eğlenceli ve elde edebildiği nimetler açısından tatlı ve lezzetli bularak aldanmasıdır.
Böyle büyük bir hataya düşmesindeki en büyük yardımcıları ise; şeytanı, nefsi ve en tehlikelisi de gafletidir. İşin enteresan tarafı bu gaflet bataklığına isteyerek, severek girmesi, düşmesidir. Bu halini insan dünyalık zevk ü sefa ve istirahat; dünyanın kalıcı kazançları ve sahip olunacak metaı, malları olarak görüyor ve de aklının sahiplendiği gafletten dolayı gözlerini açamıyor ki hakikatıyla Hakk’ı göremiyor.
Bu dünyada gerçek zevk, lezzet aklın kavraması noktasından dünyadaki verilen nimetlerle, manen ahiret nimetleri kıyas edilerek ve örnek gösterilerek anlatıldığı için; nefis ve akıl gafletin serinliğinde, herşeyi madde de arayan gözleriyle bu dünyanın lezzet ve zevklerini gerçek sanarak sahipleniyorlar. Bal, ama zehirli bal olduğunu anlamak ve bilmek yerine... Hakikî bal diyorlar...
Bilmiyorlar ki bu geçici zevkler ve lezzetler kısa bir süre sonra bu dünyada bile elemlere/üzüntülere dönüşeceklerdir. Eğer insan bu üzüntülerin, acıların, yeisin / ümitsizliğin ve ateşin; ferahlığa, huzura, nura ve kurtuluşa / felaha dönüşmesini istiyorsa; Rabbini tanımaya ve O’na ubudiyete / kulluğa yönelmeli, dönmelidir. İşte insanoğlunun kurtuluş reçetesi; manasız küfrünü terk et... Kalbini, ruhunu, aklını imanla doldur... Kötülüklerde, fenalıklarda ki inadının ve gururunun yönü, yolunu; bu dünyanın ve ebedî dünyanın yaratıcısına çevir... O’nu bil, O’nu kabul et ve O’nun ibadetlerle her dediğini yerine getirerek iki dünyanı da Nurlar’a gark et, aydınlat ve felâha/kurtuluşa er, eriş, kavuş...
Küfrünü susturan Allah’ın âyetlerini tefekküre devam ederek, dalâletin /Allah’ın yolundan çıkmanın acılığından ve elemlerinden, üzüntülerinden kurtularak; imanın ve Kur’ânî münacatın, duâların tatlı, lezzetli, zevkli, huzurlu ve emniyetli dünyasına gir ve rahatla, kurtuluşun ümit ve şevkine kendini teslim et...
Ancak unutmamak lâzımdır ki teslimiyette, ubudiyette tecrübe yoktur... Emredileni yapmak ve istenilenleri yerine getirerek gaflete, dalâlete kapı aralamamak esastır...
Belki de musîbetlerin ikaz diliyle inananlardan ve insanlıktan tam bir teslimiyet ve eksiksiz ve tahkiki bir iman isteniyor. Teemmel!..