Hakperest uyarılara kulak kabartmaktansa, yan yatıp sağır olan, sonra da hakkın sesini duymaya çalışanları.

Anlamıyorum...

Dün bütün dostluklarını siyasetin kör döngüsünde ezdirdikten sonra, şimdi pişmanlıkla ezilmelerini.

Anlamıyorum...

Mâzi köklerinde yatan çınarlara dayana dayana, nasıl bir ekin rüzgârında savrulmalarını.

Anlamıyorum...

Masumiyet karinelerine "pek mâsum" imzaları atıp, sonradan "pek zâlim"leşen muhafazakârları.

Anlamıyorum...

Elini mübahların içine sızan mekruhlardan sakındırıp, haramiyet kapılarına tokmak olanları.

Anlamıyorum...

Zamanında aynı seccadede gözyaşı dökdüklerimiz, bugün yeryüzünü Kerbelâ eyleyip kan kusturmaya tâlip olmalarını.

Anlamıyorum...

Hz. Hüseyin mahzuniyetine müştak olup, muhalif dindar kardeşinin başına kılıç bileyenleri.

Anlamıyorum...

Adaleti ve insaniyeti bir "hiç"lik uğruna harcayıp, El’Adl olan Allah’tan mağfiret niyaz etmelerini.

Anlamıyorum...

"Ya tahammül ya da sefer" deyip, bu kadar tahammülsüzlük spazmına tutulmalarını.

Anlamıyorum...

"Gül yetiştiren adamları" aramaya çıkıp, gül gibi adamları siyaset illüzyonlarıyla şeytanlaştıranları.

Dahası...

Aynı Üstad’a talebe olduklarımızın nasıl bu ahvâle sessiz kaldıklarını.

Ve geçmiş ve gelecek çizgisinde şöyle göz gezdirince görüyorum ki...

Dindarlaşma rıhtımında nasıl da kindarlaştığımızı...

Bize âit olanları "bizlik" adına nasıl da harcadığımızı...

Ve hakkım olarak soruyorum...

Zamanında muhafaza edilmeyen adaletin, hukukun ve insanlığın; dahası kubbesi çoktan çökmüş bir vicdan medeniyetinin; ahmâk-ı sadık bir muhafazakârlık tövbesiyle imârı mümkün müdür?

Velhâsıl-ı kelâm; bu durumda biz müsbet hareket tâmircilerine çok iş düşüyor...