Bâkî hayat arzusunu,

Ta yürekten duyan kalbim.

Bırak gaflet uykusunu,

Uyan kalbim, uyan kalbim.

A.Y.

Ne kadar da çok uyuyorsun. Ömrün uyumakla geçiyor. “Yok canım ben günde sekiz saatten fazla uyumam, günün gerisini uyanık geçiririm” demek istiyorsun, ama bana hiç de öyle gelmiyor. 

Günlük zarurî işlerinden olan rızkını kazanmak, yemek içmek dışında, zikirsiz ve ibadetsiz geçen her anın derin bir uyku demek değil midir? Televizyon başında kanaldan kanala atladığın zamanları, çoğu dedikodu ve yalandan ibaret olan haber kuşaklarına ayırdığın saatleri uykudan saymıyor musun? “Dünyada neler olup bitiyor, devam eden savaşlarda kaç insan daha telef olmuş, trafik kazalarında  kaç kişi ölmüş, teröre kaç kurban verilmiş, cinayetlerde, kimler kimleri katletmiş bunlardan haberimiz oluyor. Haber almanın ne zararı var, bunlar neden uykudan sayılsın” diyorsun değil mi?

Her akşam bir veya iki tane de dizi filmin vardır. Hele o yarışma programlarını seyretmezsen zinhar olmaz. Hafta sonlarını da maçlarla, maçların yorumları ile geçirirsin. Geç saatlere kadar da sosyal medya seni meşgul eder. Derken sabaha yine uykulu gözlerle uyanırsın. Sen buna uyanmak mı diyorsun?

Müslümanların en büyük zaafı, zamanı kullanmadaki cehaleti ve zaman israfıdır. Zamanın tanzimi, en önemli meselemizdir. Ömür sermayesi bitmek, tükenmek bilmeyen bir hazine değildir. Bu sermaye herkese farklı miktarda ve sınırlı olarak verilmiştir. Fakat sınırın ne zaman ve nerede biteceğini kimse bilemez. Her an elimizden alınma ihtimali var. Ömür sermayesi elimizden alındıktan sonra bir daha onu elde etmek mümkün değildir. 

Bu sermaye bize kârlı bir ticaret yapalım, bu dünyada iken ahiretimizi kazanalım diye verilmiş. Boşa geçen, ahiretimiz için harcamadığımız her saat, her dakika, her an, uyku ile geçmiş demektir. 

Bediüzzaman’ın “Harb-i Umumî” dediği dünya savaşı çıkmış, dünyanın en büyük devletleri ve orduları birbirini yok etmek için mücadeleye girişmiş, herkes merakla radyolarda bu savaşı takip ediyor. Bir kısım âlim insanlar da camiyi bırakıp radyo başına koşuyor. Bediüzzaman ise, hiç bu harple ilgilenmiyor, merak etmiyor, radyo dinleyip gazetelerden takip etmiyor. Neden böyle dünyayı ateşe veren bu olayla ilgilenmediğini, bundan daha büyük bir dava mı var ki bu harp boğuşmalarına ehemmiyet vermediğini soranlara şöyle cevap veriyor: “Evet, bu Cihan Harbi’nden daha büyük bir hâdise ve bu zemin yüzündeki hâkimiyet-i âmme davasından daha ehemmiyetli bir dava, herkesin ve bilhassa Müslümanların başına öyle bir hâdise ve öyle bir dava açılmış ki her adam, eğer Alman ve İngiliz kadar kuvveti ve serveti olsa ve aklı da varsa o tek davayı kazanmak için bilâ-tereddüt sarf edecek. İşte o dava ise yüz bin meşahir-i insaniyenin ve hadsiz nev-i beşerin yıldızları ve mürşidlerinin müttefikan, kâinat sahibinin ve mutasarrıfının binler vaad ve ahidlerine istinaden haber verdikleri ve bir kısmı gözleriyle gördükleri şu ki herkesin iman mukabilinde bu zemin yüzü kadar bağlar ve kasırlar ile müzeyyen ve bâkî ve daimî bir tarla ve mülkü kazanmak veya kaybetmek davası başına açılmış. Eğer iman vesikasını sağlam elde etmezse kaybedecek..”1

Yukarıda geçen cümlede, “aklı da varsa” kaydı çok önemli. Demek ki akıllı insan, aklı başında olan, yani ömrünü boş işlerle, fuzulî meşguliyetlerle geçirmeyen insandır. Akıllı insan uyanık olur. Uyanık insan ise, ömür sermayesini televizyon karşısında, telefon başında, kahvehane köşelerinde, stadyum kuyruklarında fuzûlî işlerle ve boş lakırdılarla boşa harcamaz. Aksi halde insan, bir uyurgezer  farksız olur.

Dipnot:

1- Meyve Risalesi, 4 Mesele