O bugün kendini buldu.

Bugün kendini çözdü.

Kalbi gümbürtülerle çatlamaya durdu.

Gözlerinde yaş vardı, hiç dinmeyen,

Toprağı ne kadar da kuruymuş.

Rahmete hiç doymadı.

Bu kadar gözyaşı az geldi ona,

Bir gece, bir gün boyu ağladı.

Daha da ağlayacaktı,

Aniden dindi gözyaşları.

Bir dinlenmişlik!

Bir kendi içinde kaybolmuşluk!

O sessizlikte bekledi uzun süre...

Sonra bir duâya durdu,

Çekip örtüsünü.

Arayıp da henüz bulduğu,

Rabbinin adını tekrarladı.

Her bir tekrarda bir cevap,

Her bir tekrarda bir diriliş,

Meğer ne kadar uzun zaman,

Derin bir uykudaymış...

Bu kadar acı ve ıztırapla,

Nasıl bu kadar rahat olabilmiş?

Nasıl hiçbir şey hissetmeden,

Böyle şuursuz yaşayabilmiş?

Kâinat yeniden içinde yaratılıyor gibi,

Bu ne büyük bir sarsıntı?

Etrafa saçılıyor kalbinden,

Onu sıkıştıran her ne varsa...

Sonra yerine oturuyor her şey.

Kul olduğunu anlamanın bilinci,

Kulluk görevlerini yapabilmenin şevki,

Bir neş’e sarıyor, her yanını.

Şükürler göğe yükseliyor,

Nasıl şükretmesin ki;

Bugün onun Cennetiydi,

Dün ise Cehennemi...

Mümine Güneş

Not: Bizim Aile Ekim sayısından alınmıştır.