Ancak “hazır ol cenge, ister isen sulhu salah” denmiştir. 

Yani dış düşmanlara sahip olmak istemeyiz, ama istemesek de düşman sahibi olabiliriz ve hazırlıklı olmak gereklidir. 

Bunlar coğrafî olarak bize uzak ya da yakın devletler olabilir. 

Bunlar eskiden beri aramızın iyi olmadığı devletler olabileceği gibi eski dostlar da düşman olabilir, yapılabilir. 

Hele 1948’den bu yana bölgemizde bir tür çıban gibi büyüyen ve büyütülen o malum devlete karşı da elbette hazırlıklı olmalıyız. 

Meşhurdur: Cenge hazırlık, düşmanın silâhıyla silâhlanmaktır. Yani ona onun sahip olduğu güç ve kuvvetle mukabele edebilmektir. 

Yanlış anlaşılmasın, elbette o silâh ahlâkî olmak kaydıyla. Zira ahlâksızlıkta düşmana benzemek savaşı baştan kaybetmektir. 

İsrail’in gücü sahip olduğu silâh sanayiinden geliyor gibi görünebilir. Gerçekten, savunma sanayiine harcadığı kaynağın toplam harcamalara oranı itibariyle en yüksek silâh harcaması yapan devletlerden biri İsrail. 

Dolayısıyla bölgede ona kafa tutmaya kalkacak olan her devletin, askerî silâh sanayii açısından en az onun kadar güçlü olması şarttır. Bu durum bu coğrafyanın bu devletlere yüklediği bir vazifedir. 

Bu tamam.

Ancak kanaatimizce İsrail’in bölgesine ve İslâm Dünyasına kafa tutan gücünün paradan ve silâh sanayiinden daha önemli bir kaynağı var: İktidarının bir sülaleye, bir tek adama, bir karizmatik lidere değil halka dayanması yani demokrasisi. 

Halkla yönetimin ayrışmamış, aksine iç içe geçmiş olması. 

O kadar ki İsrail’de başkanlık sistemi yok. Parlamenter demokrasi var. “Güçlü başkan” değil, güçlü bir parlamentosu var. 

İsrail’de parlamentoda %25’lik Arap nüfusu temsil eden Arap milletvekilleri var. Muhalefet meşru. Basın özgürlüğü hayli iyi durumda.

Daha da ilginci ve önemlisi İsrail’de otuz yıldan fazla süredir koalisyon hükümetleri işbaşında.

Yani koalisyon onların güçsüzlüğüne sebep olmuyor. Aksine devletin gücünün kaynağı. Çünkü herkes bilir ki siyasî koalisyonlar toplumları sosyal konsensüslere yakınlaştırıyor. 

İsrail’de yargı bağımsızlığı yerleşmiş. Düşününüz; savaş kabinesi yöneten bir başbakan bir yandan da siyasî ve hukukî sorumluluk davalarıyla baş etmeye çalışıyor. “Siz kim oluyorsunuz da bana hesap sormaya kalkıyorsunuz. Savaştayız. Bunların sırası mı?” demiyor, diyemiyor. 

Bütün bu özellikler onları zayıflatmıyor. Aksine devleti daha güçlü, daha dinamik ve daha dayanıklı hale getiriyor. Bu özelliklerdir ki o devletin ABD kuklası olduğunu zannedenleri bu konuda yeniden düşünmeye sevk ediyor. 

O halde bu coğrafyadaki İslam toplumlarının âkıl adamları ve devlet felsefecileri, “düşmanın silâhıyla silâhlanma” emrini bu yönden de düşünmeli. 

Yani “dış düşmanlar hareketlendi, içeride muhalefetin sırası değil, demokrasinin modası geçti” demek, “dış düşmanın oyuncağı olmak istiyoruz, istemesek de bunu kabul ediyoruz” demek.  

“Haricî düşmanların hücumu zamanında dahilî münakaşaları muvakkaten de olsa terk etmek gerekir” prensibinin anlamı, “muhalefetin sesini kesmek” değildir. 

Aksine, “iktidarıyla ve muhalefetiyle birlikte hareket edelim” demektir. Bunun yolu da “bize tabi olun” demek değildir. “Elbirliği yönetimine geçelim” demektir. 

Toplumu “dıj düjman”la korkuturken bir yandan da iç gerginlikten medet umanlara duyurulur...