Biz bunu, beş yıldır, “ByLock yazışmaları doğrudan ve somut olarak bir suça dair bilgi ve delil içermiyorsa, sadece ‘cemaat içi haberleşmeler’ yapıldığını gösteren yazışmalar ‘terör örgütü üyeliği’ni ispat için yeterli delil oluşturmaz” diyerek yazıp söylüyorduk. 

“Kişi, kapalı devre bir iletişim ağı olduğunu bilerek bu sisteme dahil olmuş olabilir. 

Salt bu bilgi ceza hukuku sorumluluğu için yeterli değildir” diyen İzzet Özgenç’ten de alıntı yapan bir yazımızın linkini verelim: https://www.yeniasya.com.tr/ahmet-battal/n-aber-sayin-bay-lok_442140

Biz bunları yazıp söyledikçe birileri ve bilhassa Yargıtay üyeleri, ceza hâkimleri ve savcılar Türkiye’ye özel ve özgü gerçeklerin varlığından bahsediyor ve “gizlilik içinde dindarlık terörist sayılıp suçlanmak için yeterlidir” yanlışını “örgütün gizli haberleşme programı” kılıfı altında bu gerekçeyle savunuyordu. 

Şimdi o çok meşhur “gizlilik suçu!” konusunda mukayese yapma ve Türkiye’nin gerçeklerini herkese yeniden hatırlatma zamanı. 

Bir şekilde, “sulbî ve/veya fikrî ceddini gizleyen nifak ehli”nin eline geçmiş olan “Türk devleti” ile ilişki kuran her dindar, bilhassa yüz seneden bu yana, dindarlığı ile ilgili olarak şöyle ya da böyle “gizleme ihtiyacı” duymuştur. Bu ihtiyacın ve yöntemin hangi halde ne ölçüde isabetli olduğu elbette tartışılabilir. Ama sonucu değiştirmez. Sonuç “bir Türkiye gerçeği”dir. 

Dindarlığı ile siyaset yapan ve dolayısıyla “kendisini açık eden” dindarlar bile çoğu fikirlerini-en azından M. Kemal ile ilgili samimî fikirlerini-rahatlıkla açıklamaktan kaçınmışlardır. 

Siyaset yapmayan, ama bürokraside yer tutmak isteyen ve bunu kendince dinî veya dinî/millî hamiyet duygusu ile yapan dindarlar, dindar ailelerin çocukları ve dinî gruplar ise şu ya da bu ölçüde gizliliği ve şu ya da bu şekilde tedbiri/takiyyeyi kendilerine uygun görmüşlerdir. 

Bu alanda tek istisna “bürokrasi de siyaset gibi bir topuzdur, o topuzcu makamlar için dininden taviz vermek nasihatçi/Nurcuya yakışmaz” diyen “uyanık uyandırıcılar kümesi”dir. 

Bu uyanık kümenin az kişiyi uyandırabilmiş olması ve bu sebeple dindar çoğunluğun devleti ve devlette kadrolaşmayı dine hizmet için “çok önemli” gören dindarlar haline gelmiş olması bu gerçeği değiştirmez. 

Özetle “dindarca fikrini ya da dindarca yaşayışını gizleyen dindarlar” Türkiye’nin gerçeğidir. 

Mukayese ettiğimiz ve “münafıksız”lığına imrendiğimiz Avrupa’da (Batı’da) ise altmış senedir ne din ve ne de dünya için dindarlığı gizleme ihtiyacı yok. Bu açık toplumu ve bu samimiyet rejimini hepimizin istediği ya da istemesi gerektiği açık. 

O halde, “bilhassa devlet yetkisini kötüye kullanan birilerine karşı dindarlığını gizlemiş olmak” tek başına suç olamaz. Eski TCK 163 ile ilgili uygulamayı ve kararları bilmek yeterlidir. 

Siz, dindarca iktidarınızda, “dindarlığını gizleyen cemaatlerden birini terör örgütü ve diğerlerini cemaat” sayarsanız, bir süre sonra, dinden haz etmeyen gerçek iktidar sahipleri, üstelik sizi de alet ederek, kendisine muhalif gördüğü diğer dinî cemaatleri de suç örgütü gibi gösterir. Yumurta yumurtayla kırılır.

Kararlarınıza yazmadığınız, yazmama gerekçesini kulağımıza “gizlice” söylediğiniz, ama çatır çatır kullandığınız ve bir zamanlar TCK 163 sayesinde “rejim düşmanı” üretmiş olan “cemaat eşittir terör örgütü” formülü böylece bu kere de “dindar ve pırıl pırıl çocuk, ama terörist!” üretir. 

Böylece din tek parti CHP’si dönemindeki gibi devletin tekeline girer. Din devlet dini olur ve dışında kalan suçlanır, dışlanır…

Bunu ister misiniz ey Anayasa Mahkemesi’nin, Yargıtay Ceza Genel Kurulu’nun ve Yargıtay 16. Ceza Dairesinin az ya da çok dindar olan, ama kindar olmayan üyeleri?

“Fark etmez” diyorsanız, veyl size…