En az bir platformda hesabı olmayan vatandaşımız yok gibi. Birçok faydasını gördüğümüz bu ortamların bazen zararlarını da görebiliyor veya medyadan “tehlike” haberlerini okuyarak irkiliyoruz.

Sabah kalkınca yatak başındaki cep telefonlarında yeni sms /anlık mesaj kontrolü modası gitti, yerini dün akşam sosyal medyada yapılan paylaşımın kaç beğeni, kaç tekrar paylaşım, kaç yorum aldığını kontrol etmek aldı.

Çocuklar doğduğunda adını verdikten sonra ikinci iş, onun adına bir sosyal medya hesabı açmak oluyor. Onun her özel halini fotoğraflayarak paylaşıyoruz. Sadece çocuğumuzun değil kendi şahsî fotoğraflarımızı da tutarsızca gösterime sunuyoruz. 

Çocuklar ve gençler büyülenmiş bir şekilde, defalarca izledikleri videolar sayesinde onca insanı zengin ediyor. Geçen gün bir yeğenimi tablet başından kaldırmak istedim. Güzelim bahar havasında farklı bir faaliyet yapmak için “Hadi kalk, gel seninle bir oyun oynayalım” diyecek oldum, cevap; “Amca sen oyunun adını söylesene bakayım videosu varsa önce videosunu izleyelim”! Bu cevaptan sonra tableti elinden nasıl çekip aldığımı hatırlamıyorum bile, çocuk korkudan koltuğa oturup büyüyen gözleri ile bana bakıyordu.

Günlük yarım saat kitap okumak bizi çok yoruyor! Kitaba ayıracak vaktimiz olmuyor. Fakat sosyal medyada kaç saat geçiriyoruz, hesaplamaya gerek bile duymuyoruz. Kitabın satır aralarında ilim hazinesini keşfe çıkmak yerine “keşfet” butonu sayesinde popüler paylaşımları takip ediyoruz, dakikalarca.

Gerçi vatandaş sosyal medyada yer alma isteğinde haksız da sayılmaz. Objektif basın ve medya yok denecek kadar azalınca haklı olarak haberi, bilgiyi, eğlenceyi sosyal medyadan arar oldular. Bir takım medya bildiğiniz üzere… Hayır hayır siyaset yok, mübarek Ramazan Pazar günü.

Sahi, sosyal medyada milyonlarca güzel söz, renkli hayatlar, nasihatlar ve benzerleri varken neden yüzümüz gittikçe asıklaşıyor? Neden selfi sonrası yüzümüz düşüyor?